مرگ، حق است و همهی انسانها، طعم مرگ را خواهند چشید و هیچکس در این دنیا ماندگار نیست. امیرمؤمنان امام علی(ع) دربارهی دنیا میفرماید: این جهان، گذرگاهی بیش نیست و ما در این دنیا ماندگار نخواهیم بود؛ بنابراین باید برای جهان پس از مرگ به فکر توشه و چاره بود. هر شخص باید پیش از مرگ، برای سفر آخرت خود، آماده گردد. آماده شدن برای مرگ؛ یعنی انجام کارهای نیک، دوری از گناهان و جبران حقوقی که از مردم یا خداوند ضایع نموده و بر عهدهی او مانده است.
کتاب وصیتنامه شرعی و قانونی، اثر علیرضا سبحانینسب؛ همواره این موضوع را یادآور و به این موضوع پرداخته که نوشتن وصیتنامه باعث از بین رفتن غفلت و دور شدن از فراموشی معاد میگردد. معادباوری، مرگ آگاهی و یادآوری معاد به زندگی معنا میبخشد. یاد مرگ برای برخی وحشتناک، افسردگیآور است و برای بعضی بسیار زندگیساز و سازنده است.
احکام وصیت
در فقه اسلامی برای احکام وصیت، باب جداگانهای وجود دارد که یک کتاب مفصل به خود اختصاص میدهد؛ ولی در اینجا برخی از احکام وصیت را از رسالۀ امام خمینی قدسسرّه بازگو میکنیم:
مسئله 2694: وصیت آن است که انسان سفارش کند بعد از مرگش برای او کارهایی انجام دهند یا بگوید بعد از مرگش چیزی از مالِ او، مِلک کسی باشد یا برای اولاد خود و کسانی که اختیار آنان با اوست. قیّم و سرپرست معین کند. و کسی را که به او وصیت میکنند «وصی» میگویند.
مسئله 2700: وقتی انسان نشانههای مرگ را در خود دید، باید فورا امانتهای مردم را به صاحبانش برگرداند و اگر به مردم بدهکار است و موقع دادن آن بدهی رسیده باید بدهد و اگر خودش نمیتواند بدهد یا موقع دادن بدهی او نرسیده، باید وصیت کند و بر وصیت شاهد بگیرد؛ ولی اگر بدهی او معلوم باشد و اطمینان دارد که ورثه میپردازند، وصیت کردن لازم نیست.. .