کتاب درآمدی بر نظام تربیتی اسلام نوشتهی غلامحسین رضایت است که توسط انتشارات دانشگاه جامع امام حسین (ع) به چاپ رسیده است.
منظور از «نظام تربیتی اسلام»، مجموعهای از مفاهیم و اندیشههای سازمانیافته دربارۀ چیستی، مبانی، اصول، اهداف و روشهای تربیت است که از نوعی همسبتگی درونی برخوردار باشد و بیانگر فرایند و چگونگی تربیت انسان از دیگاه دین مبین اسلام است.
نظریهپردازان و پیروان مکاتب گوناگون با توجه به فلسفه و مبانی تربیتی مورد نظر خود، تعریفهای گوناکونی از تربیت ارائه کردهاند که به بروز تفاوتهای چشمگیری در بین آرمانها، اهداف و راهکاررها و وشهای تربیتی منجر شده است.
امروزه در جوامع غربی، حاکمیت تفکر دنیاگرایی بر نظام تعلیم و تربیت و سیاست موجب شده است که تولید بیشتر، ملیگرایی، نظامیگری و اقتصاد اهداف تربیت قرار گیرند؛ ولی در اسلام، رشد شخصیت انسان در زمینهای از روابط او با خدا، خودش، انسانهای دیگر و طبیعت مبنای اهداف تربیت قرار میگیرند.
در این اثر، کوشش شده با نگاهی نو به موضوع تربیت پرداخته شود. در این دیدگاه، تعلیم در کنار تربیت قرار ندارد، بلکه در ضمن آن و زیر مجموعۀ آن است؛ همانگونه که در منابع غربی واژۀ «Education» دربردارندۀ تمام وجوه و ابعاد این جریان است و تفکیک این دو مفهوم به دو جریان متمایز مانند «آموزش» و «پرورش» و یا «تعلیم» و «تربیت» مشکلات نظری و عملی فراوانی را به همراه میآورد.
همۀ مشکلات، کشمکشها و اختلافات، ناشی از نبود تربیت در جوامع انسانی است. تربیت نه تنها به سعادت فرد منجر میشود، بلکه در پرتو آن جامعه نیز به کمال مطلوب خود دست مییابد.
براساس این دیدگاه، که برگرفته از مکتب انسانساز اسلام است، مقولۀ تربیت از اساسیترین و حیاتیترین ابعاد زندگی بشر است که تحقق اهداف خلقت و دستیابی انسان به سعادت مطلوب تنها از طریق آن امکانپذیر خواهد شد. تنها در پرتو تربیت درست است که انسان به عنوان موجودی هدفمند و اندیشهورز، به اهداف و آرمانهای خود دست مییابد (صحیفه امام، ج 14: 153).