کتاب دو سفرنامه از جنوب ایران با تصحیح و اهتمام سیدعلی آلداود توسط انتشارات امیرکبیر به چاپ رسیده است. این کتاب روایت دو سفرنامه با عنوان «سفرنامه جنوب ایران»، نوشته یکی از مأموران رسمی زمان محمدشاه و سفرنامه «تهران_ شیراز و شرح منازل بین راه»، نوشته محمدحسن میرزامهندس است.
نویسنده سفرنامه اول یکی از دیوانیان عصر محمدشاه قاجار است که به دستور وی روز ۲۷ جمادی الاول سنه ۱۲۵۶ هجری قمری از اصفهان به سمت شیراز حرکت کرده و از آنجا راه بوشهر را در پیش گرفته، و از بوشهر به گناوه و عسلویه و بندر دیلم و نواحی دشتی و دشتستان رفته است. گزارش وی بعد از ورود به بندر شیو پایان میپذیرد. با توجه به تواریخ یاد شده در عنوان فصول، میتوان گفت که مسافرتش حدود یک سال طول کشیده است. وی در این سفر وقایع روزانه مسافرت خود را ثبت کرده و به هرجا که رسیده است، وضع جغرافیایی و وضعیت راههای آنجا را دقیقاً مورد بررسی قرار داده؛ و چون از فن نقشه برداری مطلع بوده از شهرهای بزرگ نیز نقشههایی برداشته است. توصیفهای جغرافیایی این نویسنده دقیق و حتی امروزه نیز قابل استناد است. وی علاوه بر وضعیت شهرها و راهها، به شرح کوههای مهم، رودها، منازل بین راه و کاروان سراها نیز پرداخته است. همچنین در اغلب شهرها، تعداد سکنه و محلات و تعداد خانوار مسکون در هر محله را با وسایل و مدارکی که در اختیار داشته احتساب کرده و با آمار و ارقام نشان داده است، به گونهای که میتوان نوشتههای او را از مبالغههای معمول زمان به دور دانست. به خصوص تحقیقاتی که درباره شهر شیراز و ساکنین و محلات آنجا انجام داده است.
یکی از مهمترین فصول کتاب به شیراز اختصاص یافته که متضمن نگاه نسبتا دقیقی به شهر، مردم، کویها، مساجد و جوامع و دیگر خصوصیات شهر است و هم در اینجا از بینوایی و پراکندگی کشاورزان و ویرانی روستاها یاد شده است. آنچه نویسنده از انگلیسیها، که در کشاکش جنگ هرات به جنوب ایران یورش آوردند، در بوشهر دیده و نقل کرده نیز حاکی از همین نگاه دقیق و تیزبینانه است. وی در اینجا بر محمدشاه خرده گرفته که چرا به سلطهجویی انگلیسیان گردن نهاده است. از آنجا که نویسنده سفرنامه نام روستاها و شهرکهای این مسیر را به صورتی که از مردم محلی میشنیده، ضبط میکرده است، در بعضی موارد، در املای نام درست دچار خطا شده است. هم چنین، آن چنان که از عناوین سفرنامه پیداست، نویسنده گاه، در توصیف یک منطقه یا شهر یا روستا، به ذکر برخی حوادث تاریخی که در آنجا واقع شده نیز پرداخته است.
سفرنامه دوم نیز اثر محمدحسن میرزامهندس (قاجار) و علیخان مهندس است. این دو از مهندسین عصر ناصری و ظاهراً از فارغ التحصیلان دارالفنون بودهاند. پیداست که مقصود بررسی و شناخت احوال راه تهران به شیراز و وضعیت راهها و روستاهای این مسیر برای سفر ناصرالدین شاه بوده است؛ زیرا نام هر یک از منازل این مسیر طولانی را در کنار عنوان «اردوی مبارک» یاد کرده است؛ مثلا «منزل حسن آباد محل اردوی مبارک» و...
به علاوه، اطلاعاتی درباره حیوانات شکاری هر منطقه، چگونگی تهیه آذوقه و آب، اوضاع جوی در فصول گوناگون و محصولات قابل استفاده هر یک از شهرها و روستاها نیز به همین نیت گردآوری شده است. مسیر رفت و برگشت نویسندگان این سفرنامه با صاحب سفرنامه اول متفاوت بوده است. اینان از تهران به قم و از آن جا به راه محلات و گلپایگان ، کمره، خوانسار، فریدن، کرند،نجف آباد ، اصفهان و نایین به شیراز رسیدهاند و هنگام بازگشت از مسیر قشلاقی شیراز استفاده کرده، نخست به زرقان و بند امیر و تخت جمشید رفته و از راه اصفهان به سمت نطنز و کاشان منحرف شده و از طریق قم به لنگرود، منزل شصت و چهارم، و سپس به تهران رسیدهاند.
این دو سفرنامه از چند جهت حایز اهمیت است. یکی آن که نخستین یا از نخستین سفرنامههایی است که نویسندگان آنها به شیوه جهانگردان اروپایی کار کردهاند و از آثار آنها متاثر بودهاند. دیگر آن که این سفرنامهها نشان میدهند که سنت سفرنامهنویسی در میان ایرانیان هر چند رواج بسیار نداشته، اما هنوز زنده بوده است؛ و باز آن که نویسندگان این سفرنامهها، به ویژه سفرنامه اول، با آن که از ماموران دولتی ایران بودهاند، از اوضاع حقیرانه زندگی اکثریت مردم و تسلط مستبدانه و ستمگرانه حکام و امرا سخن رانده و گاه از انتقاد نسبت به دولت قاجار نیز باز نایستادهاند.
چمن معروف به مرغ شور است و جزو بلوک رودشت. فاصله این چمن از مرکز شهر سه فرسخ است. راه آن پس از عبور پل خواجو اندکی صاف و بعد منتهی به ماهوری شود معروف به هزاردره که تقریباً نیم فرسخ طول آن است و مجدداً متصل به صحرای صاف مسطح همواری میشود که چمن مرغ شور در آن واقع و الی قریه مختصر موسوم به قلعه شور ممتد است؛ در تمام راه کالسکه با کمال سهولت و خوبی سیر میکند و مانعی و خرجی ندارد در امتداد راه ابداً آبی از هیچ قبیل یافت نشود مگر در هزار دره چشمه ناگوار مختصری است.
شکارگاه مرغ بسیار معروف و در تمام این جلگه آهو و در حدود کوهستان غربی راه به فاصله یک فرسخ که موسوم به کوه صفه است، شکار کوهی یافت شود و این چمن بسیار مرتع خوبی است و در اول بهار نهایت باشکوه. قریه قلعه شور که دارای ده خانوار رعیت و عمارت مختصر اربابی و سر در باصفایی مشرف به باغ جدیدالاحداث کممیوه و کاروانسرای قافله اندازی کموسعت نوسازی است، ملکی بندگان حضرت ظل السلطان و در طرف جنوبی اصفهان واقع شده، آبش از یک رشته قنات مایل به شوروی و غیرگوارا که از سمت جنوب قریه میآید، هوایش در تابستان بسیار گرم و در اطرافش کوههای سنگی خشک نمودار است و در محاذی قریه کاروان سرای قدیمی متروک و چاپارخانه دولتی است و کمی آب شیرین خوب دارد. سیم تلگراف خط شیراز از نزدیکی آن عبور میکند. در فصل بهار چمن مرغ شور کمی آب میدهد و باید از راه چاپارخانه وارد قریه شد که عبور از چمن مایه زحمت است.