کتاب فلسفه اپیکور نوشته ژان برن و با ترجمه ابوالقاسم پورحسینی میباشد و انتشارات امیرکبیر آن را به چاپ رسانده است.
اپیکور، از فیلسوفان یونان باستان، یکی دیگر از کسانی است که از مکتب لذت گرایی دفاع می کند. اپیکور، بر خلاف آریستیپوس، کوشیده است تا تقریر عمیق تر و دقیق تری از لذت گرایی ارائه دهد. و به همین دلیل است که اندیشه او تا مدت ها پس از وی، حدود پنج قرن، همواره پیروان فراوانی داشته است و هنوز هم از اهمیت ویژه ای برای فیلسوفان اخلاق برخوردار است.
فلسفه اپیکور انسان را تشویق به شناخت طبیعت کرده تا پرده از چهرۀ عوامل طبیعی به یک سو زده و جمال حقیقت را عیان مشاهده کرده و علم را جانشین جهل ساخته و ترس و رعبی که زادۀ بیخبری است، از ذهن انسان بزداید و غم و وحشت و هراس و دهشت را از دل او پاک کند تا با آرامش خاطر و بی غمی به زندگانی خود ادامه دهد و همچنین بیم از مرگ و نیستی را بر طرف کرده، انسان را سرنوشت ساز خویش قلمداد کند.
هر فلسفه و حکمتی را به سبب وقایع و حوادثی که موجد آن بوده است، ارج نمینهند، بلکه ارج و اعتبار هر فلسفه، به میزانی است که آن فلسفه در مجموع سیاق کلامش توانسته باشد موقعیت و وضعی خاص برای خود فراهم کرده باشد و برای «انسان » و «جهان » جا، مقام و معنا و مفهومی پدید آورد.
اندیشۀ یک فیلسوف هرگز بیگانه از مسائل مربوط به مردگان روزگار او و مهجور از مطالبی که همیشه برای بشریت مطرح می شود نیست، بلکه اندیشۀ فیلسوف به رنگ توالی حوادث و تعاقب وقایعی در میآید که در زمانی معهود، تفکر در آن باره شدت می یابد... .