کتاب جرم شناختی حریم خصوصی اماکن و اشخاص نوشته سونیا چقامیرزا میباشد و انتشارت قانون یار آن را به چاپ رسانده است. در این کتاب به بررسی اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران پرداخته است.
این قانون نشانگر اینست که عبارت «حریم خصوصی» در هیچیک از اصول آن به صراحت ذکر نشده است اما به طور کلی در مواردی حق بر حریم خصوصی در این قانون به رسمیت شناخته شده است. این حق را میتوان در چند اصل مشاهده کرد. اصل 22 مقرر میدارد: «حیثیت، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است مگر در مواردی که قانون تجویز کند.» این اصل به وضوح از حریم خصوصی جسمانی، منازل و اماکن شخص حمایت میکند و از عبارت «حیثیت» در این اصل میتوان به حمایت از اسرار شخص حکم کرد.
گرچه حمایت از حیثیت و حمایت از حریم خصوصی اطلاعاتی علیرغم داشتن محدودۀ مشترک، میتوانند در مواردی متمایز از هم باشند، بنابراین رابطۀ میان آنها رابطۀ عموم و خصوص من وجه است.اصل 23 قانون اساسی مقرر میدارد: «تفتیش عقاید ممنوع و هیچکس را نمیتوان به صرف داشتن عقیدهای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد.»
داشتن حریم خصوصی یکی از حقوق اساسی بشر و مرتبط با حفظ مقام انسان و دیگر ارزشهایی است که کرامت انسانی برای ما به ارمغان میآورد.بر پایه این حق یک شخص یا گروه می تواند مسائل شخصی زندگی خود را از دسترسی دیگران دور نگه داشته یا اطلاعات مربوط به خود را تحت کنترل داشته باشد. علاوه براین توسعه تکنولوژی و پیشرفت بشر ،تعرض به حقوق و آزادیهای اشخاص را افزایش داده و متقابلا برای حمایت بیشتر از آزادیهای شخصی،تکالیف و مسئولیتهای جدیدی بر دوش دولتها قرار گرفته است.
تصویب اعلامیههای جهانی حقوق بشر در سال 1948 و تاکید بر کرامت ذاتی انسانها وحق مسلم افراد در داشتن حریم خصوصی و منع دولتها وسایر اشخاص برای مداخله در زندگی خصوصی آنان،سر آغاز تحولات جدید و نوینی در حفظ ورعایت حقوق بشر تلقی گردیده و بر همین اساس اغلب دولتها با تصویب مقررات ملی ومنطقه ای در حمایت از حریم خصوصی گامهای جدی برداشته اند.