از منظر حقوق بین الملل، نسلکشی فرهنگی نیز در اسناد مختلفی از جمله پروتکلهای الحاقی کنواسیونهای چهارگانه ژنو (۱۹۷۷) جرم انگاری شده است. بنابراین پرداختن حقوقی به ابعاد نسل کشی فرهنگی فلسطین توسط رژیم صهیونیستی نه تنها هرچه بیشتر ماهیت ضدانسانی و ضدحقوقی رژیم صهیونیستی را نشان میدهد بلکه مبنای مناسبی را برای رسانههای بین المللی و برون مرزی جهت تنویر افکار عمومی جهانیان فراهم میسازد.
بویژه اینکه رژیم صهیونیستی باخروج از سازمان یونسکو از سال 2019 نشان داد که دور جدیدی از نسل کشی فرهنگی در فلسطین اشغالی را دنبال میکند که ابعاد آن در جنایات این رژیم پس از عملیات طوفان الاقصی نمایان تر شد. موضوعی که با سانسور و وارونه سازی در رسانههای غربی همراه است. در کنار این موضوع، بحث وضعیت اسرا و زندانیان فلسطینی درشکنجه گاههای صهیونیستی نیز موضوعی است که کمتر به آن پرداخته شده است.
این در شرایطی است که چنانچه رهبران حماس اعلام کردند یکی از دلایل عملیات طوفان الاقصی، وضعیت اسفناک غیرانسانی اسرای فلسطینی میباشد. رژیم صهیونیستی با تبدیل کردن فلسطین به یک زندان بزرگ و رفتار غیرانسانی با اسرای فلسطینی، تمامی هنجارهای بشری و قواعد انسانی و حقوقی را به سخره گرفته است.
از سال 1948، دولت اشغالگر قدس به عنوان یک قدرت اشغالگر، سرزمین فلسطین (کرانه و نوار غزه) را ذیل مقررات لاهه «قدس شرقی» باختری رود اردن، ازجمله اورشلیم شرقی ۱۹۰7 ، کنوانسیون چهارم ژنو 1949 ، حقوق بینالملل عرفی و معاهدات مربوطهای که به آن ملتزم است، اشغال و کنترل کرد. اگرچه از منظر حقوق بینالملل غربی، دولت اشغالگر قدس نه از زمان تقسیم سرزمین فلسطین به دو قسمت عبری و فلسطینی توسط مجمع عمومی سازمان ملل به موجب قطعنامه ( ۱8۱ قطعنامه موسوم به تقسیم فلسطین)، بلکه از سال 1967 ، در اسناد بینالمللی متعدد، به عنوان یک دولت اشغالگر شناخته میشود. در طی این مدت، اقدامات غیرقانونی زیادی از سوی دولت مستقر در این سرزمین انجام گرفته است که در تضاد آشکار با قواعد و مقررات حقوق بشر و حقوق بشردوستانه بینالمللی است.