شهرها به عنوان سکونتگاه های اصلی و رو به رشد انسان ها، پایداری خود را در گرو تحقق شاخص های توسعه پایدار می دانند. در این میان شهر مدرن امروزی، شهری است با "سیستم باز" یعنی خودکفا نبوده و بقای آن به تبادل مواد، انرژی و اطلاعات با محیط بیرون وابسته است. چنین شهری با سیستم متابولیسم خطی، از سویی مواد اولیه را دریافت می کند و از سوی دیگر تولید کننده آلاینده ‏های زیست محیطی همچون زباله‏ های آلی و غیر آلی و گازهای سمی است. در طراحی شهرهای جدید، یعنی شهرهایی که ملاحظات زیست محیطی در آنها مدنظر شوراهای بین المللی شهر سبز و ساختمان سبز و همچنین مدیران، برنامه ریزان و طراحان شهری می باشد، سیستم خطی متابولیسم شهر، به سیستم چرخشی تبدیل می شود و شبیه سیستمی است که در طبیعت اتفاق می ‏افتد. این بدین معنا است که ورودی‏های جدید انرژی و خروجی‏های زباله از طریق فرایند بازیافت به حداقل می‏رسند. در واقع جهت برنامه ریزی به سوی شهر اکولوژیک، بایستی عوامل اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی به صورت همه جانبه و به منظور دستیابی به پایداری بلندمدت جوامع گرد هم آورده شود و با بکارگیری اصول توسعه پایدار و اصول پایه اقتصاد اکولوژیکی، در جهت تضمین بقا، توسعه و پاسخی به روند متداول توسعه اقتصادی و اجتماعی که در گذشته موجب وارد آمدن خسارات بر محیط زیست و موجودیت انسانی شده، گام برداشته شود.

شهر سبز، مفهومی گسترده است که طیف گسترده‌ای از رویکردهایی را در برمی‌گیرد که در صدد تبدیل شهرها و توسعه شهری موجود به محیطی پایدار از لحاظ اکولوژیکی و قابل زیست هستند. این رویکردها سیاست‌های محیطی، اجتماعی و سازمانی را معرفی می‌کنند، و به سوی راهکارهای پایدار هدایت می‌شوند. در واقع شهر سبز نیز، شهری است که مردم در آن نسبت به محیط زیست خود (هوا، آب، خاک، گیاهان، جانوران و انسان ها) وابستگی داشته و نسبت به آن احساس مسئولیت دارند و سعی می کنند با مشارکت نهادهای مدنی و سازمان های دولتی، محیطی سالم و آرام را با حداقل استانداردهای زیست محیطی فراهم سازند. در این میان، استانداردهای بین المللی در زمینه طراحی معماری سبز یا سیستم‏های رده بندی ساختمان‏های سبز در نتیجه توجهات فزاینده به صنعت و مدیریت ساختمان در موضوعاتی مانند پایداری، کارایی ساختمان، تاثیرات محیطی، انرژی، بازدهی و نگهداری بوجود آمد. سیستم‏های رده بندی پاسخ بخشی به این مشکلات بوده و ابزارهای کمیتی ‏ای پیشنهاد می‏دهند که سطح کارایی زیست محیطی ساختمان‏ها را ارزیابی کنند. حدود 40 سال است که در کل دنیا و در کشورهای پیشرفته استانداردهای طراحی سبز تدوین شده اند و رعایت آنها در برخی از ساختمان ها به الزام تبدیل شده است و در کل جهان تا سال 2020 بیش از120.000 ساختمان سبز در بسیاری از کشورها وجود دارد. اما در ایران تاکنون ساختمانی با این عنوان بنا نشده است که بتواند از سوی سازمان های بین المللی و شورای ساختمان سبز جهان، عنوان ساختمان سبز را دریافت نماید.

بررسی استانداردهای بین المللی نشان می دهد که یک ساختمان در تمام طول عمر خود از مرحله طراحی نقشه ها تا مرحله اجرا و بهره برداری و تا پایان عمر خود (زمان تخریب بنا) بایستی اصول طراحی سبز را مدنظر قرار دهد. همچنین بررسی ها نشان می دهد که تاکنون هیچ نوع استاندارد طراحی سبز در ایران تدوین و بکار گرفته نشده است. کتاب "از شهر سبز تا ساختمان سبز (طراحی و مدلسازی بر اساس اصول ساختمان سبز)" به مسائل مربوط به شهر و توسعه پایدار، نظریات مرتبط، طراحی و بر اساس اصول زیست محیطی، استانداردهای بین المللی، نقش برنامه ریزی شهری در این زمینه و در نهایت ارائه مدل های پیشنهادی مدیریتی برای دستیابی به ساختمان سبز می پردازد. این کتاب حاصل بیش از یک دهه تحقیق نویسنده در زمینه ذکر شده می باشد. بررسی منابع و کتب موجود در این زمینه نشان می دهد که تقریبا کتابی که تمام موارد مربوط به شهر و ساختمان سبز را یکجا داشته باشد، کمتر وجود داشته و یا تنها به سطح کلان (سطح شهر) پرداخته و یا به سطح خرد (سطح ساختمان)، و ارتباط این دو سطح در کمتر منبعی مورد توجه بوده است. لذا در این کتاب سعی بر آن است که با استفاده از نگرش سبز، از سطح کلان شهر تا سطح خرد ساختمان بررسی شده و راهکارهای دستیابی به آنها بیان گردد. در نهایت مدل های ارائه شده در این کتاب می تواند راهگشای مسایل زیست محیطی در امر ساخت و ساز سبز شهری شود.

صفحات کتاب :

269

کنگره :

TH۸۸۰

دیویی :

۷۲۰/۴۷

کتابشناسی ملی :

9029364

شابک :

9786222929091

سال نشر :

1401