معماری بایوفیلیک در حقیقت شاخهای نوپا از معماری سبز است که تاکید و تمرکز آن روی ایجاد آسایش فردی با تکیه بر برقراری رابطهی ذهنی با محیطی است که با عوامل طبیعی ادغام شدهاند و این اتفاق را در گرو یک طراحی صحیح می داند که منجر به ساخته و پرداخته شدن محیطی بهینه می شود.
معماری بیوفیلیک برای برقراری ارتباط با طبیعت به همراه پایداری و استراتژیهای جهانی طراحی، برای خلق محیطهایی است که واقعا بتوانند کیفیت زندگی انسان را افزایش دهند؛ اما آنچه در کتاب معیارهای طراحی برجهای مسکونی بایوفیلیک به عنوان دغدغه و مسئله ی اصلی مطرح است چگونگی و نحوه ی بکارگیری اصول این دو نوع معماری در روند طراحی مجتمع های مسکونی ایران میباشد.