کتاب رساله حقوقی امام سجاد علیه السلام

معرفی کتاب رساله حقوق امام سجاد (ع)

کتاب رساله حقوق امام سجاد (ع) نوشتهٔ عبدالحمید دیالمه می‌باشد و نشر معارف آن را منتشر کرده است. در این کتاب شرحی کوتاه بر رساله حقوق امام سجاد (ع)  آمده است.

مجموعهٔ پیش‌ رو شامل نُه سخنرانی از شهید بزرگوار عبدالحمید دیالمه در اوایل انقلاب است. ایشان در این سخنرانی‌ها رسالهٔ حقوق امام سجاد (ع) را شرح داده‌اند. دغدغهٔ شهید در طرح این موضوعات تبیین عملی نقش آن امام همام در پاسداشت حریم دین و احیای سنت نبوی است. در این راستا ایشان، هم درصدد آن بود که خلأ معرفتی جوانان را در شناخت جریان امامت، که غالباً محدود در گزاره‌هایی کلیشه‌ای دربارهٔ دو یا سه امام بود، پُر کند و هم نگرش تقلیل‌گرایانهٔ آن‌ها نسبت‌به جایگاه امام سجاد را علاج کند و از این راه عظمت حرکت بدیع امام (ع) در مبارزه با طواغیت زمان را نشان دهد.

بخشی از کتاب رساله حقوق امام سجاد (ع)

«رَوَی إِسْمَاعِیلُ بْنُ الْفَضْلِ عَنْ ثَابتِ بْنِ دینَارٍ عَنْ سَیِّد الْعَابدینَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبی طَالِبٍ». اسماعیل‌بن فضل از ثابت‌بن دینار و او از امام سجاد، علی‌بن حسین (ع) حقوق را، به شرح و ترتیبی که خواهد آمد، روایت می‌کند.

«فَأَمَّا حَقُّ اللَّهِ الْأَکْبَرُ فَأَنَّک تَعْبُدُهُ لَا تُشْرِک بهِ شَیْئاً. فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِک بإِخْلَاصٍ جَعَلَ لَک عَلَی نَفْسهِ أَنْ یَکْفِیَک أَمْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ». بزرگ‌ترین حق خداوند بر گردن تو این است که او را عبادت کنی و هیچ‌چیزی را شریک او قرار ندهی. اگر اخلاص داشته باشی و برای خدا شریک قرار ندهی، خداوند دنیا و آخرت را برای تو تضمین می‌کند. پس بزرگ‌ترین حق حق خداوند است و اولین حقِ خدا این است که او را عبادت کنیم و در عین حال برای او شریک قرار ندهیم و چیزی را همتای او ندانیم. اگر ما واقعاً و از روی اخلاص او را بپرستیم و برایش همتا قرار ندهیم، خداوند دنیا و آخرت را برایمان تضمین می‌کند.

من به عبادت خداوند و همتا قرار ندادن برای او تأکید می‌کنم، چون توحید بسیار مهم و برجسته است. همواره به‌جای توحید، اثبات صانع به ما ارائه شده‌است و ما هم متوجه نشده و نیستیم. البته لازمهٔ رسیدن به توحید و درک آن، همین استدلال‌ها و اثبات‌ها و مسائل دیگر فن کلام است، اما باید دانست و توجه کرد که مفهوم توحید از این مباحث جداست.

حضرت امام خمینی (ره) در تفسیر سورهٔ حمد، ابعادی از توحید را مطرح کرده‌اند. از نظر ایشان، حتی اگر دیگران را هم حمد کنیم، خدا را حمد کرده‌ایم. امام در تفسیر «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ» احتمالی را مطرح می‌کند و می‌گوید ممکن است چنین بگوییم که مطلق حمد مخصوص خداوند است و حمد و ستایش دیگران درواقع حمد آنان نیست، بلکه حمد خداوند است. همهٔ حمدها و ستایش‌ها برای خداست و به خداوند برمی‌گردد. وقتی به‌سبب انجام کاری خوب و نیک، شخصی را ستایش و از او تشکر می‌کنیم، در واقع همهٔ این حمدها به خالق آن اثر و آن فعل برمی‌گردد و خالق همهٔ آثار خداست.»