کتاب دفترچه ها

معرفی کتاب دفترچه ها

«دفترچه‏‌ها»  دارای شش بخش هستند  هر یک شامل سه بخش،  آلبر کامو این یادداشت‌‏ها را طی شانزده سال به‏‌طور پراکنده و درباره‌‏ی اندیشه‌‏ها، خوانده‌‏ها، شنیده‌ها و رویدادهای گوناگون این سال‌‏ها نوشته است، همان‏طور که مشاهده می‌‏شود، هیچ رشته و خط‌‏مشی خاصی ندارند که آن‌‏ها را به یکدیگر پیوند بدهند. صحبت بنا به اصطلاح خودمان، از ری و روم و بغداد است.

کامو در نظر نداشته کتاب یا جستاری منسجم و یکدست بنویسد. به احتمال هر وقت و در هر موقعیتی فرصت پیدا می‏‌کرده، آن‏چه را به ذهنش راه می‌‏یافته یادداشت می‏‌کرده است. موضوع‏‌ها و جمله‌‏ها گاه بسیار پیچیده‌‏اند، فرازها گاه هیچ فعلی به دنبال ندارند و اگر هم داشته باشند، در معنی‏‌شان نهفته است. پرویز شهدی کوشیده‌ ‏است این‏گونه جمله‌‏ها را بدون تغییری در آن‌‏ها، با کمی پس و پیش کردن اجزای‏شان، روشن‏تر و درک‏‌شدنی‏‌تر کند.

 این دفترچه‌‏ها حدود پانصد و هشتاد صفحه‌‏اند که در این مجموعه گزیده‌‏ای از یادداشت‏‌ها را که برای خواننده‏‌ی ایرانی روشن‏‌تر و جالب‌‏تر بوده‏‌اند، آورده شده است.

گزیده کتاب دفترچه ها

 گرونیه: همیشه خودمان را دست کم می‌گیریم، برای خودمان ارزشی قایل نمی‌شویم. اما با تهی دستی، بیماری و تنهایی: آن وقت است که از پایان کارمان آگاه می‌شویم. «باید ما را به آخرین موضع دفاعی مان هُل بدهند.» درستش همین است، نه بیشتر، نه کمتر.  دو دوستِ زن: هر دو بسیار بیمار.

اما یکی از آن‌ها از اعصابش رنج می‌برد، اما شفایافتنش همیشه امکان پذیر است. دیگری مسلول است، بیماری بسیار هم پیشرفته. هیچ امیدی به زنده ماندنش نیست. یک روز بعدازظهر زن مسلول بالاسر دوستش نشسته. دوستش می‌گوید:
 ــ می‌بینی، تاکنون، حتا در بدترین حالت‌های بحرانی‌ام، چیزی برایم باقی مانده: امید به زندگی ای سرسخت و پایدار. امروز چنین به نظرم می‌رسد که دیگر هیچ امیدی وجود ندارد. چنان خسته ام که گمانمی کنم هرگز شفا نخواهم یافت. دوستش، با برقی وحشیانه در چشمانش، دست او را می‌گیرد و می‌گوید: «آه! با یکدیگر به این سفر بزرگ خواهیم رفت.» همان دو دوست ــ زن مسلول رو به مرگ و دیگری کم و بیش شفایافته.او برای این کار، سفری در سراسر فرانسه کرده تا روش جدیدی برای بهبود یافتن پیدا کند. آن یکی او را سرزنش می کند. به ظاهر از این رو که او را رها کرده.