نظام سیاسی عادلانه از ابتدایی‌ترین حقوق سیاسی مردم به شمار می‌آید؛ نظامی که می‌تواند مقدمات لازم برای گماشتن شایسته‌ترین افراد بر مناصب سیاسی فراهم سازد تا مردم از تصمیمات، برنامه‌ها و سیاست‌ورزی‌های آنها به نحو احسن در جهت سعادت و خوشبختی برخوردار شوند؛ نظامی که می‌تواند زمینه مشارکت همگانی و نظارت عمومی را فراهم سازد و از این طریق ضمن استفاده از ظرفیت‌های مردم، بسترهای تصمیمات نابخرادنه و فسادهای نهادینه را حداقل نماید.

نظام سیاسی که از اعتماد عمومی و رضایت مردم برخوردار باشد با اقتدار بیشتر مسیرهای پیشرفت را طی نموده و نشانه های کارآمدی آن در ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و امنیتی بیش از پیش هویدا خواهد شد. تحقق عدالت سیاسی در یک نظام سیاسی بی‌تردید منجر به افزایش رضایتمندی مردم از آن نظام سیاسی و مسئولان خواهد بود.

کتاب عدالت سیاسی در جمهوری اسلامی ایران می‌کوشد فقط به ساحتی از مسئله عدالت در بافت نظام جمهوری اسلامی ایران یعنی عدالت سیاسی بپردازد. از آنجا که نظام جمهوری اسلامی یک نظام اسلامی مبتنی بر تفسیر شیعی است، در فصل اول به شاکله معنایی و هویتی عدالت در نظام فکری اسلام و لیبرالیسم پرداخته خواهد شد. قرار دادن نظام فکری لیبرالیسم در کنار اسلام به‌رغم وجود نظام‌های فکری دیگر چون مارکسیسم و محافظه‌کاری و.....، به دلیل فعال بودن گفتمان لیبرالیسم در حیات فکری و اجتماعی اکثر جهانیان در حال حاضر است. در فصل دوم به بررسی و شناخت الگوی عدالت سیاسی در گفتمان فکری رهبران انقلاب اسلامی پرداخته می‌شود. ضرورت پرداختن به چنین فصلی ازاین‌روست که رهبران انقلاب اسلامی در واقع اسلام‌شناسانی هستند که معرف گفتمان فکری انقلاب اسلامی برای جهانیان‌اند؛ و از طرفی دیگر بر اساس قانون اساسی، رهبر انقلاب وظیفه تعیین سیاست‌های کلی نظام جمهوری اسلامی را بر عهده دارد.

شناخت فعلی رفتار و عملکرد نظام جمهوری اسلامی و دولت‌های گذشته و حال و بعضاً خطاها و کاستی‌ها موجود در آن، منوط به فهم و درک تراز حقیقی رفتار جمهوری اسلامی و مأموریت آن است که در قانون اساسی بیانات رهبران و سیاست‌های کلی نظام جمهوری اسلامی نمود یافته است. در فصل سوم، عملکرد نظام جمهوری اسلامی ایران در تحقق نسبی عدالت سیاسی مورد اشاره قرار خواهد گرفت. می‌توان ساحت عدالت سیاسی را در سه امر تأسیس، حفظ و توسعه قدرت سیاسی در جمهوری اسلامی را بررسی کرد. در فصل چهارم نیز مسئله عدالت سیاسی در ظرف گفتمان‌های حاکم بر دولت‌های جمهوری اسلامی بررسی خواهد شد.

گزیده کتاب عدالت سیاسی در جمهوری اسلامی ایران

در حکومت علی، «عدالت» ارتباط وثیقی با «ظلم‌ستیزی» دارد. بر این اساس، امیرالمؤمنین فلسفه پذیرش حکومت را برپایی عدالت می‌خواند: « و اگر خداوند از عالمان پیمانی سخت نگرفته بود که در برابر شکم‌بارگی ستمگر و گرسنگی ستمدیده هیچ آرام و قرار نگیرد، بی‌تأمل مهار شتر خلافت را بر کوهان آن انداخته، رهایش می‌ساختم و پایان خلافت را با پیمانه خالی اولش سیراب می‌کردم.

به باور ایشان، «اگر اقلیم‌های هفتگانه را با آنچه در آن است به من بدهند تا معصیت خدا را در مورد مورچه‌ای - که از آن پوست جوی بگیرم - مرتکب شوم، چنین نخواهم کرد.» این تلقی از عدالت در اسلام سبب شده است که امام خمینی، همچنین بر ظلم‌ستیزی به مثابه سمبل عدالت‌گستری در نظام جمهوری اسلامی تأکید داشته باشند: «سفارش اسلام این است که نه ظلم بکنید، نه زیر بار ظلم بروید. انظلام یعنی زیر بار ظلم رفتن، از ظلم کمتر نیست، انظلام به خودت ظلم کردن، به یک ملت ظلم کردن، ظلم هم از همین قماش هر دویش در اسلام ممنوع است، نه شما حق دارید به کسی ظلم کنید، نه حق دارید که از کسی ظلم بکشید.»

کنگره :

‏‫‭BP۲۳۱‬‬

دیویی :

‏‫‭‏‫‭۲۹۷/۴۸۳۲‬‬

کتابشناسی ملی :

9402446

شابک :

‏‫‭978-600-159-484-7‬‬

سال نشر :

1403

صفحات کتاب :

160