کتاب اخلاق و حقوق بینالملل توسط ناصر قرباننیا نوشته شده است. حقوق بینالملل، عبارت است از «مجموعه قواعد حقوقی حاکم و الزامآور بر روابط بین کشورها و دیگر اعضای جامعه بینالملل».
اخلاق نیز مجموع قواعدی است که رعایت آنها بر ای نیکوکاری و رسیدن به کمال لازم است. حقوق و اخلاق از جهات مختلف، از جمله هدف، ضمانت اجرا، پاداش و کیفر، منبع و قلمرو، تفاوت دارند، اما این تمایز، مانع از ارتباط ژرف آنها نمیشود.
هر نظام حقوقی در کنار خود نظامی اخلاقی دارد که همگام با آن حرکت میکند. در ادبیات حقوقی از تعبیر «اخلاق حسنه» استفاده میشود و گاه آن را یکی از منابع نظم عمومی میشمارند. البته اخلاق حسنه چهره خاصی از نظم عمومی است؛ یعنی امکان دارد قراردادی که با نظم عمومی در تعارض است، از نظر اخلاقی ناپسند بهنظر نیاید.
برخی از فیلسوفان حقوق با وجود ارتباط بین حقوق و اخلاق مخالفند. تومازیوس، کانت و مور از این دستهاند. هانس کلن نیز در نظریه «تصفیه علم حقوق» بر آن است که باید دانش حقوق را از عناصر غیرحقوقی پالایش کرد. اما پارهای دیگر از حقوقدانان بر ارتباط نزدیک حقوق و اخلاق پای فشردهاند.
ناصر قرباننیا در کتاب اخلاق و حقوق بینالملل در پی اثبات جایگاه رفیع اخلاق در حقوق بینالملل است. وی در این کتاب بر این باور است که باید اخلاق در همه عرصههای فردی و اجتماعی حیات بشر، صدر نشیند، قدر بیند. این امر ممکن است در مقررات حقوق داخلی، آشکار باشد، اما در حقوق بینالملل که ضوابط آن بر روابط میان کشورها در حالت صلح و جنگ و مخاصمه، حاکم است، پوشیده مینماید.
ازهمینروست که نویسنده کتاب اخلاق و حقوق بینالملل برخلاف دیگر محققان که در راه تحلیل تمایزها قدم برداشتهاند، به آمیختگیها توجه کرده، از آنها سخن میگوید. این کتاب در سه بخش در انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی منتشر شده است.
فقه و حقوق اسلامی تنها مجموعه قواعدی نیست که به منظور هماهنگ کردن روابط افراد با یکدیگر در جامعه یا بین دولت و افراد جامعه و یا رابطه بین دولتها تنظیم گردیده، بین مصالح متعارض توازن ایجاد میکند و برخی را به علت وجود پارهای از عوامل اجتماعی، اقتصادی و یا سیاسی بر دیگری، ترجیح میدهد، بلکه فقه و حقوق اسلامی، نهادی است که در قواعد خود با تکیه بر منابع الهی، برای ارزشهای متعالی و کمالات اخلاقی ارزش نخستین را در قانونگذاری قائل است و از اینروی بین قواعد اخلاق و حقوق از طریق جمع بین عدالت و احسان، حقخواهی و تسامح، قصاص و گذشت، دعوت به تعاون بر خیر و نیکی و پرهیز ار گناه و تجاوز سازگاری میاندازد.