معرفی کتاب فوز سالک
کتاب فوز سالک اثر علی صفایی حائری می باشد و انتشارات لیله القدر آن را منتشر کرده است. این کتاب از سری سخنرانی‌های استاد علی صفایی حائری درباره سلوک در شب‌های قدر است.
استاد در این سخنرانی از سیر و سلوک امیرالمومنینی به سوی حق و به طور کلی راه‌ها و شیوه‌های سلوک سخن گفته‌اند. ضرورت و اهداف سلوک، ابزار و مرکب سلوک، مراحل و حالات سلوک، و سلوک سالم و حیات طیبه از مباحث سخنرانی ایشان است.اگر بخواهیم سلوک صادقی داشته باشیم و درست حرکت کنیم، باید آن سلوک، اهداف مناسب و ابزار هماهنگ با این اهداف را داشته باشد... صرف شهود، صرف اشراق، صرف شنیدن صدای بال ملائک وحتی زمزمه و نفس آن‌ها، ما را به جایی جز خودشان نمی رسانند و چیزی جز رنج و خستگی و ملال برای ما ندارند، به قول حافظ : من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان/ قال و مقال عالمی می کشم از برای تو خلوت، تمرکز و ریاضت کافی نیست.
این حرف محکمی است! چرا که ریاضت ها کارهایی است که ما انجام می دهیم و این کارها با ذوق ما، با عشق ما، با امیال نهفته و آشکار ما همراه است و نمی تواند نقطه های ضعف ما را به درستی فشار دهد، نمی تواند نقطه های وابستگی ما را به درستی قطع کند. با ریاضت که کار اصلاح نمی شود!
بخشی از کتاب فوز سالک
یکی از رفقا می پرسید که به چه مناسبتی در این شب ها بحث سلوک مطرح شده است؟ گمان کنم با این مقدار اشاره ای که کردم روشن شد، ولی دو یا سه جهت دیگر هم دارد که فهرست وار به آن اشاره می کنم:یکی همین بیان امیرالمؤمنین در مسجد کوفه و کلام اباعبد اللّه در صحرای نینوا است. فریاد علی در محراب کوفه و مناجات حسین در قتل گاه نینوا به ما یاد می دهد که حساب دیگری در کار است. نشان می دهد که فوز قطعی در جایی دیگر است. و نهایت فوز هم، همان بیانی است که اباعبد اللّه دارند . با توجّه به این معنا دیگر خودمان را گول نزنیم. این جاست که باید به عبودیّت، تسلیم، «لهف الی جُود اللَّه» و رضا برسیم.
من اعتقادم این است که با تأمّل در فریاد و صدای گرم علی و با توجّه به این وجود به خونْ نشسته و توجّه به درس هایی که از استقامت و قیام و حرکت و استباق و سرعت و خلوص علی به دست می آید، توجّه به همین ها در سلوک، هدف های بالاتری را به ما تفهیم می کند؛ هدف هایی که در آن دو جمله از دعا هم به آن اشاره شد، که نهایت سلوک و أَبْعَد اهداف و یا آن چه جبران و جایگزین تمامی هدف هایی است که مستأثرین به آن رسیده اند و به جای همه چیزهایی است که باخلین، از ما منع کرده اند، رضا به قضا و قدر و لهف به جود اللّه است. و آن چه همه این ها را در بر می گیرد و پوشش می دهد و در واقع نیز شروع از آن جاست، عبودیّت است.
پس اهدافی که می توانیم برای سلوک در نظر بگیریم، در عبودیت، در رضا و در لهف به جود الله خلاصه می شود. و فوزی که امیرالمؤمنین از آن حکایت می کنند و رسیدن به غایتی که أَبعد همّ و نهایت وجود انسان سالک است، در همین فقرات از دعاست که در روایات دیگر هم به آن توجه و اشاره شده است.
