کتاب پدافند غیرعامل در حوزه سازه (انبارهای نفت) نوشته ابراهیم محمدیپور و فتحالله شمسایی ظفرقندی است که در انتشارات دانشگاه امام حسین (ع) به چاپ رسیده است.
پدافند غیرعامل به عنوان یکی از مؤثرترین و پایدارترین روشهای دفاع در مقابل تهدیدات شامل اقدامات غیرمسلحانه که موجب افزایش بازدارندگی، کاهش آسیبپذیری، تداوم فعالیتهای ضروری، ارتقاء پایداری ملی و تسهیل مدیریت بحران در مقابل تهدیدات دشمن میگردد، میباشد. موضوع پدافند غیرعامل در صنعت نفت و به تبع آن صنعت پالایش و پخش فرآوردههای نفتی کشور بحث نوینی است که به دلیل ساختار و ماهیت حیاتی این صنایع نیازمند توجه ویژه است.
استانداردهای شناخته شده و بینالمللی در طراحی و ساخت خطوط لوله و مراکز انتقال نفت، انبارهای نفت، پالایشگاههای نفت خام و میعانات گازی دستورالعملهای متعددی را به منظور بالا بردن سطح ایمنی و حفاظت از تجهیزات و نیروی انسانی و پیشگیری در برابر حوادث کارگاهی صنعتی و طبیعی ارائه نمودهاند، اما در آنها کمتر اشارهای به موضوع پدافند غیرعامل و مسائل مشابه آن شده است.
پیاده سازی راهکارهای پدافند غیرعامل برای صنعت پالایش و پخش کشور و تأسیسات منحصر به فرد آنها، مستلزم بهرهبرداری از قواعد همهفهمی است که با ابلاغ آنها به طرفهای ذینفع بتوان بیشترین مسیر را با صرف کمترین هزینه و زمان به نتیجه رسانید. همین الگوی مختصر نشان میدهد که در حوزه پدافند غیرعامل نیاز مبرمی به استانداردسازی وجود دارد تا مانند سایر نکات لازمالاجرا از حیث عملیاتی مورد استفاده قرار گیرد. واژه استاندارد در فرهنگ صنعت و به ویژه صنعت نفت کشورمان از دهها سال پیش تاکنون سبب تفهیم مسائل صنعتی شده و تا اندازه قابلتوجهی از اعمال سلیقه در امور شغلی جلوگیری نموده است. اکنون تنها با اعلام یک کد و شماره میتوان به استانداردی خاص اشاره نمود که مفاهیم یکنواختی را به طرفهای درگیر یک پروژه القاء مینماید و اختلاف نظرها را به حداقل میرساند.
کتاب پدافند غیرعامل در حوزه سازه (انبارهای نفت) شامل راهکارهای پدافند غیرعامل در حوزه سازه در انبارهای نفت موجود و در دست طراحی است که بر اساس استانداردها و منابع معرفی شده، تدوین گردیده و شامل موارد پیشنهادی برای داشتن حداقل استانداردهای فنی و ایمنی در جهت توصیههای علمی و تجربی در طراحی ساخت و بهرهبرداری از انبارهای نفت میباشد و با هدف ایجاد وضعیت ایمن متناسب با اصول پدافند غیرعامل نگارش شده است.
مراکز حیاتی: مراکزی هستند که در صورت انهدام کل یا قسمتی از آنها موجب بروز بحران آسیب و صدمات قابل توجه در نظام، سیاسی، هدایت، کنترل و فرماندهی تولیدی و اقتصادی، پشتیبانی ارتباطی و مواصلاتی، اجتماعی، دفاعی با سطح تأثیرگذاری سراسری در کشور گردد.
مراکز حساس: مراکزی هستند که در صورت انهدام کل یا قسمتی از آنها موجب بروز بحران آسیب و صدمات قابل توجه در نظام، سیاسی، هدایت، کنترل و فرماندهی، تولیدی و اقتصادی، پشتیبانی ارتباطی و مواصلاتی ،اجتماعی، دفاعی با سطح تأثیرگذاری منطقهای در کشور گردد.