به مرور باید راهی پیدا کرد. هیچگاه شاید همان لحظه راهی یافت نشود. شاید همواره در حال تغییر راه های مختلف باشیم و ندانیم که راهی که پیدا کرده بودیم دقیقاً کدام یک است. باید همیشه عبور کنیم. بدون عبور و در سکون، ما دیگر خودمان را پیدا نخواهیم کرد. باید سیال بودن را یاد بگیریم. خیلی سخت است ولی باید یاد بگیریم که سیال باشیم.

هر کداممان به یک شکل خواهیم بود. در دنیای سیالات همگی می توانیم بارها بیش از پیش سیال باشیم و راه را گم نکنیم. وقتی من به نوعی سیالم دلیل نمی شود که دیگران هم به همان نوع سیال باشند. اما در نهایت همگی ما یک واحد را تشکیل خواهیم داد. به نوعی که راه سکون ما، راه عبور دیگری و راه صحیح دیگری، راه اشتباه ما خواهد شد. همه چیز باید به شدت سیال تعریف شود و تغییر، روندی است که الزامی است.

چه کسی می تواند دقیقاً در جایگاه من قرار بگیرد؟ چه کسی می تواند دقیقاً در جایگاه تمام ما قرار بگیرد و بگوید من اگر جای تو بودم این راه را می رفتم در حالی که او هیچگاه در جایگاه تو قرار نمی گیرد و در عین واحد او دقیقا در جایگاه تو است. این که همه چیز سیال باشد و همه ی ما، همان یک ما و همان یک من باشیم، تعریفی است که زندگی با زجری فراوان به من داد. من برای این که یک من را نجات دهم هزاران من دیگر را به کشتن دادم. حالا با قرار گرفتن در جایگاه هزاران من، می خواهم این یک منِ دیگر را با کشتن نجات دهم.

صفحات کتاب :

113

کنگره :

‫‭PIR8354

دیویی :

‫‭8‮فا‬3/62

کتابشناسی ملی :

7634238

شابک :

978-622-247-637-3

سال نشر :

1400