هیچ می دانی چند بار از این پنجره با حسرت به باغ نگاه کرده ای؟ چند بار گریسته ای؟ چند بار این باغ معطر از بوی عطر امیر را بوییدهای؟ چند بار این عکس روی طاق خانۀ گلی ات را پاک کرده ای؟ چند بار چشم درچشم عکس نشسته در قاب فرو برده ای؟ چند بار... هیچ ِ می دانی چند بار با همان زبان لال با خودت گفته ای: عزیز، باد که می آید و می پیچد، بوی تو را برایم می آورد. بوی تو با باد رها همه جا پیچیده است. باد که می آید، تو هم با باد می آیی و مرا با خود میبری تا جایی که تو هستی و من تو را میبینم، اول رها در عطر شبدر و شقایق، با بوی گس ریحان، توی یک دنیا چمن، خیس، لغزان و رقصان، رهای رها و بعد، یک دیوار و جدایی. آخ که چقدر خاطره های تو شیرین اند و دلچسب! تنهایم نگذار امیر. باز هم به خاطرم بیا. این باغِ روبهرو همه اش حضور توست. وقتی تو رفتی، علیِ کوچک، هنوز پا به این دنیا نگذاشته بود و حالا راه می رود و می‌دود با من میان روستا. دستان کوچکش را دور خرمنها حلقه می‌کند و مدام از نبود تومی‌پرسد؛ اما من با کدام زبان به او بگویم تو کجایی؟ با این زبان لال؟! به خاطرم بیا امیر.بیا و لااقل مرا دلداری بده! .

صفحات کتاب :

کنگره :

‫‬‭PIR7994

دیویی :

‏‫‭8‮فا‬3/62

کتابشناسی ملی :

5728498

شابک :

‏‫‭978-622-6852-00-5‬‬

سال نشر :

1398