به باور علمای علم اخلاق، صبر، مادر فضیلت هاست؛ به این معنا که هر صفت پسندیده ای که در وجود انسان بارور شود و هر فضیلتی در عمق جان او ریشه بدواند، ریشه در صبر و استقامت دارد. مفهوم این بیان، چنین است که بروز رذائل اخلاقی و صفات نکوهیده، در نهاد آدمی، از ناشکیبایی و جزع و فزع او نشأت می گیرد. پس، موضوع صبر، در علم اخلاق، افزون بر اینکه بسیار مهم و حیاتی است، کاربردی است و به تعبیری، موضوع مادر محسوب می شود. در واقع، اگر ابعاد علمی و عملی «صبر»، به خوبی مورد توجّه اخلاق پژوهان و مردم قرار گیرد، راه برای خشکاندن ریشۀ شجرۀ خبیثۀ رذائل، از یک سو و پرورش شجرۀ طیّبۀ فضائل، از سوی دیگر، در جامعه باز می شود. ایشان با تکیه بر معارف والای کتاب و سنّت، ریشۀ دردهای روحی جامعه را رذائل اخلاقی می دانند و راهکار درمان آن را نیز، ریشه کن کردن یا سرکوب درخت صفات رذیله و کاشتن درخت فضائل و صفات پسندیده در عمق جان آدمیان به شمار می آورند. در این راستا، سلاح اصلی مبارزه با دشمنان درون و پاک سازی دل از آلودگی ها و رذائل، «صبر» است که به تعبیر بزرگان دانش اخلاق، مادر فضیلت هاست. آنچه در این کتاب، از نظر خوانندگان گرامی می گذرد، حاصل بیانات اخلاقی معظّم له در سال های 1391 و 1392 در مسجد حکیم اصفهان با موضوع «صبر» است. آیت الله العظمی مظاهری در این مباحث، صبر را به سه قسم کلّیِ «صبر فردی»، «صبر خانوادگی» و «صبر اجتماعی» منقسم کرده اند و با این تقسیم بندی کلان، نقش صبر و استقامت را در تمام شئون زندگی، برای دستیابی عملی به سعادت و رستگاری انسان، به تصویر کشیده اند.