کتاب آمدم ای شاه پناهم بده...! رابطه با انسان کامل اثری از علیرضا کرمانی است که در انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی منتشر شده است.
کلام انسان کامل، کلامی استثنایی، بینظیر و کامل است که دریچههای نوینی را پیش روی سایر انسانها قرار میدهد، از اینرو بر تشنگان مسیر کمال لازم است تا از سر دقت و با تأملی عقلی و لطافتی، غرق اقیانوس این کلمات شوند و با واکاوی ابعاد و زوایای آن در حد ظرفیت و توان خود، توشهای برگیرند.
دعاهای روحبخش و نورانی امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه مصداقی از چنین کلامی است که هرچند ضرورت فهم آن، اهل پژوهش را به فکر وامیدارد، اما عمق و وسعت آن ایشان را به اقرار به درکی ناتمام از آن معترف میکند.
آنچه در دعاهای این صحیفه نمودی ویژه دارد و امام سجاد (ع) نیز به زبان دعا به آن توجه میدهند، نوع خواستههای انسان حقمداری است که طالب کمال است و در ضمن تلاش و مجاهدت، وصول به کمال را از خدای کامل مطلق طلب میکند. بیان این خواستهها از زبان انسان کاملی که عالم به راه کمال و چگونگی طی مسیر بر آن است، امری مغتنم است و میطلبد هرچه بیشتر با کلام این انسان کامل در قالب شناخت آن و تبعیت از آن مرتبط شد، به آن چنگ زد و با ارتباط و اعتصام به آن به سمت کمال مطلق الهی حرکت کرد.
کتاب آمدم ای شاه پناهم بده...! رابطه با انسان کامل سعی شده است با مروری کوتاه و فشرده در کلام نورانی امام سجاد (ع) به برخی از نکاتی که به ما در این ارتباط کمک میکند، اشاراتی داشته باشد. این اشارات در سه فصل بیان شده است:
فصل اول، به محور چیستی و چگونگی ارتباط میان انسان کامل و سایر انسانها پرداخته میشود و تلاش شده با بررسی حقیقت انسان و انسان کامل، چیستی این ارتباط مشخص شود و ضرورت آن تبیین گردد. در فصل دوم، مبانی شناخت لازم برای سلوک بر این مسیر که سبک زندگی اماممحور است، از کلام معصوم استخراج میشود. در فصل سوم، به مهمترین مواردی که توجه به آنها در این سبک زندگی ضرورت دارد، اشاره شده است.
امام سجاد (ع) در نیایشی که به هنگام فرارسیدن ماه رمضان با خداوند خود دارند، میفرماید: «بارخدایا ما را یاری کن اعضا و جوارح خود را از گناه به دور داریم و آنها را در جهت رضایت تو به کار گیریم؛ به آنچه که لغو است (و با سعادت ما فاصله دارد) گوش فرا ندهیم و به آنچه لهو است (و عمر ما را بیهوده تلف میکند) نگاه نکنیم.»
حضرت در این کلام نورانی برخی امور را لهو و لعب دانستهاند؛ این امور در واقع اموری هستند که مانعی در رسیدن انسان به سعادت و کمال مطلوب او تلقی میشوند...