دوستی با خدا یعنی تمام وجود انسان متوجه خدا باشد. با زبان، نام و صفات پرورگار را بگوید و در قلب، متوجه عظمت و بزرگی او باشد و درکردار، بداند که خداوند ناظر براعمال اوست.
همین دوستی است که آرامش و طمانینه را در دنیا و آمرزش را در آخرت نصیب انسان میکند. چون همین توجه به مبداء هستی انسان را از انجام بسیاری از گناهان کوچک و بزرگ باز میدارد.
بنابراین کسی که خدا را دوست داشته باشد، احکام و اوامر خدا را قبول میکند و زیر سوال نمیبرد. اعتماد و اطمینان به پروردگار دارد، و تنها به او تکیه میکند، و در همه زمینه های زندگی به او توکل میکند و سراسر عمر در تلاش برای رسیدن به او و رسیدن به سعادت واقعی میشود.
خداوند عزوجل در سوره بقره آیه 152 قرآن کریم میفرماید:" فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ: مرا یاد کنید تا به یاد شما باشم". وقتی انسان دوست خدا باشد و درهمه زوایای زندگی با خدا دوستی کند، خداوند هم او را یاد میکند و درهمه سختیها و خوشیها در دنیا و آخرت دوست و همراه او خواهد شد.
کتاب ره توشه قربالیالله راه های رسیدن به این هدف مقدس را با استمداد از ذات باری تعالی و ائمه طاهرین (علیهما السلام) و با استفاده از آیات و روایات بیان می کند.