فیلمهای استنلی کوبریک چشمانداز فرهنگی چندین دهه را از آن خود کردهاند در دههی ۱۹۵۰، او با راههای افتخار یکی از انگشتشمار فیلمسازان آمریکا بود که توانست به گرانیگاه سینمای اروپا دست یابد. دربارهی زندگی شخصی او و تاثیر آن بر هنرش در پیشگاه همگامان نیز گفته شده است.
جان باکستر کاملترین گزارش ممکن دربارهی زندگی کوبریک را به دست میدهد؛ دربارهی ناسازگاریهای او با همکاران و بازیگران، ناکامیاش در ساختن ناپلئون، ازدواجهای ناکامیابش و دوستیهای ازدسترفتهاش، خوش یا بدرفتاریاش با نویسندگان و دیگر همکارانش.
چشم های کوبریک گیراترین عنصر در چهره اش است. در بیشتر عکس ها مانند ذغال سیاه است (البته در زندگی واقعی قهوه ای مانند ذغال سنگ تورب است)، ما را با بی توجهی آتشینی برای از زیر کار در رفتن می سوزاند. چشم هایش درهای تنوری هستند که با شعله های ریز ما را وامی دارند به آتش درونش پی ببریم.
زمانی که پول می دهیم فیلم کوبریک ببینیم، چشم های او را خریده ایم. درکش از بینش سینما، برداشتش از چگونگی قاب بندی بایسته در یک نما، شیوه ای که دوربین باید حرکت کند، چه ژرف میدانی را لنز باید بدهد؛ اینها برابر نهادهای دیداری میزان کامل برای یک موسیقی دان و برداشت نقاش از نگاه کسی است در ده متری بوم از تاش قلم موی او خواهد داشت.