کتاب چشم جنگ (چاپی و pdf)

معرفی کتاب چشم جنگ

در کتاب چشم جنگ، خاطرات شفاهی فرید محمدی مقدم دیدبان لشکر ۵ نصر خراسان، توسط محمد مهدی خالقی به رشته تحریر درآمده است. هر رزمنده در دوران دفاع مقدس می تواند یک کتاب خاطرات داشته باشد که این کتاب، اولین کتاب تاریخ شفاهی فرماندهان و رزمندگان استان خراسان است.

فرید محمدی مقدم، دیده بانی بجنوردی بود که در آن زمان، ساکن مشهد بود. تحصیل کرده دانشگاه علوم اسلامی رضوی، مشغول تحصیل در دروس خارج فقه حوزه علمیه مشهد و محقق و پژوهشگر در موضوع عفاف و حجاب. فرید محمدی مقدم درباره خاطرات دفاع مقدس خود چنین می گوید: «من خاطره چندانی ندارم. به خاطر چیزهایی که از بعضی دوستان شهیدم دیده ام، مصاحبه می کنم و از آن ها می گویم.»

مهم ترین ویژگی خاطرات آقای فرید محمدی مقدم در کتاب چشم جنگ، صداقت و راستی تمام در ذکر خاطرات و ارائه تحلیل هاست. این صداقت تمام طوری است که گاهی می توان با سطور کتاب گریست و گاهی از ته دل خندید. به بیان بهتر، خاطرات آقا فرید یک زندگی تام و تمام از رزمنده ای است که در دوران جنگ هیچ مسئولیت سازمانی نداشته و همیشه به عنوان دیده بانی بسیجی در منطقه حضور داشته است.

محمدمهدی خالقی، در باره فرید محمدی مقدم، می گوید: با واسطه یکی از دوستان با فرید محمدی مقدم آشنا شدم. دو سال قبل از این آشنایی مصاحبه ای انجام داده بودم با سید محمدرضا راجی، عموی همسرم و از رزمندگان باسابقه خراسانی دفاع مقدس. به عنوان یک مصاحبه مطبوعاتی مفصل در نشریه «امتداد» به چاپ رسید. آن مصاحبه دریچه ورود من به یکی از پررمز و رازترین، تخصصی ترین و جذاب ترین واحدهای نظامی دوران جنگ بود؛ واحدی با مأموریتی خاص، رزمندگانی خاص و شهدایی خاص، واحدی با کمیت پایین نیرویی و کیفیت بالای معنوی، واحدی با نام «دیده بانی ادوات».

کتاب چشم جنگ: خاطرات شفاهی فرید محمدی مقدم دیدبان لشکر ۵ نصر خراسان، یکی از اولین آثار تاریخ شفاهی دفاع مقدس با موضوع رزمندگان خراسانی است که می تواند دریچه مناسبی باشد برای شروع آثاری از این دست.

گزیده کتاب چشم جنگ

فضا آن قدر معنوی بود که وقتی وارد شدم، بلافاصله ذهنم رفت طرف کربلا و خیمه های امام حسین (ع). معمولاً صدای صادق آهنگران پخش می شد. خیلی از بچه ها، شب ها بلند می شدند برای نماز شب. اردیبهشت ماه بود و هوا هم گرم شده بود. حسنی، معاون گردان روح الله همه را به خط کرد و گفت: می خواهم کسانی توی گردان من باشند که به فکر برگشت نباشند. هرکس می خواهد زنده بماند بلند شود. آشپزخانه، ترابری و... هم نیرو احتیاج دارند.

یک عده بلند شدند و رفتند. من حال و هوای ارتش را داشتم. لحظه اول ترسیدم، اما سریع اتفاقات دو سال سربازی را مرور کردم. با خودم گفتم که اگر خدا بخواهد کاری بشود، می شود و به این نتیجه رسیدم که بلند نشوم. حدود یک سوم بچه ها رفتند و بقیه ماندند. به حسنی گفتم: من در ارتش دیده بان بودم.

گفت: ما چیزی به نام دیده بانی نداریم، اما بی سیم چی لازم داریم. قبول کردم و به عنوان بی سیم چی گروهان انتخاب شدم. گفتند که باید برای آموزش کار با بی سیم بروم. گفتم که بلدم. گفتند که این آموزش جزء قوانین آنجاست. یکی دو هفته بعد ما را فرستادند پادگان حمیدیه اهواز برای آموزش کار با انواع و اقسام بی سیم ها. وارد پادگان که شدم، حس یک تازه وارد را نداشتم. خیلی زود با بچه ها و فضا اُخت شدم. برخوردهای صمیمی و دوستانه طوری بود که حسی نمی کردی از بیرون وارد جمع شان شده ای.