«هشت رساله در بیان احوال زنان (از ۱۰۰۰ تا ۱۳۱۳ هجری قمری)» اثر دکتر روح انگیز کراچی (-۱۳۳۳) است که به بررسی متونی که در طول تاریخ ذکر شده، درباره زنان نوشته شده است می پردازد.
در مقدمه کتاب می خوانید:
تاریخ اجتماعی زنان و مطالعه نقش و تصویر زن در جامعه ایران از طریق بررسی ادبیات تعلیمی امکان پذیرتر از بررسی ادبیات حماسی، غنایی و یا عرفانی است؛ زیرا ادبیات حماسی به سبب آمیختگی آن با اسطوره، تخیل و حوادث فراواقعی و ادبیات غنایی با نگاه سخت عاطفی، احساسی و خیال پردازی های عاشقانه و واقعیت گریز آن و ادبیات عرفانی با خصوصیت رویگردانی از امور ظاهری زندگی و تمایل به شناخت درون، منابعی مفید در این موضوع نیستند، اما ادبیات تعلیمی به دلیل رویکرد واقعی به جامعه و توجه نویسنده به رابطه انسان با محیط و تأکید بر قراردادهای اجتماعی در قالب زمان و مکانی مشخص و الگوهای رفتاری و طرح دیدگاه های نویسنده به صورت اندرز، آموزش، توصیه، انتقال تجربه و نشان دادن تصویری واقعی از طبقات مختلف جامعه و روابط آنها با یکدیگر می تواند در حوزه جامعه شناسی یکی از بهترین مآخذ در شناخت مسائل مربوط به زن در جامعه ایران باشد.
از آنجا که ادبیات اندرزی تعلیمی بازگو کننده افکار و ذهنیت مردان این قوم در گذشته ها است، ما را به راحتی به ساحت فکری، نوع ارتباط و روحیه مردان ایرانی نزدیک می کند تا نظام خانواده، شیوه زندگی، نوع رفتار، روابط زن و مرد و وضعیت اجتماعی زن ایرانی را به خوبی درک کنیم.
با این تصور سعی شد دستنویس هایی با محوریت و بُن مایه زن در ادبیات تعلیمی شناسایی شود. بدین ترتیب، از میان انبوه نسخه های خطی موجود، ۶۲ دستنویس در موضوع حکمت عملی گزینش شد که از آن میان تنها ۱۱ نسخه که با معیارهای قراردادی دوره حاضر متناسب بود، برای تصحیح انتخاب شد...
کنگره :
HQ1735/2/ک4ھ5 1390
شابک :
978-964-426-506-8