در میان سه منظومه داستانی نظامی یعنی خسرو و شیرین، لیلی و مجنون و هفت پیکر، به منظومه هفت پیکر کمتر پرداخته شده و به گمان نگارنده، برای نخستین بار است که این اثر در قالبی رمانواره، به خواننده نوجوان، به زبان نثر درمی آید. اگر در مواردی، اندکی از متن اصلی فاصله می گیرم و برداشت و روایت خود را در فراز و فرودهای متن اصلی دخالت می دهم، برای کوتاه کردن فاصله میان نظامی با خواننده امروزین است