کتاب نمایش های ایرانی (جلد چهارم) pdf

ﻧﻘﺎﻟﻲ ﻧﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺳﺮی ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ. ﻧﻘﺎﻟﻲ ﺍﺳﻢ ﻓﻌﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻘﺎﻝ ﻓﺎﻋﻞ ﺁﻥ؛ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺒﺎﺭﺕ، ﻧﻘﺎﻝ، ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻭ ﺑﺮﺍی ﺟﻤﻊﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ، ﻧﻘﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ، ﻧﻘﺎﻝ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻮﺩﻥ، ﺻﻴﻐه ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ، ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﺵ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺍﺋﻢ ﻧﻘﻞ ﺍﺳﺖ. ﺭﻳﺸه ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺳﻪ ﻛﻠﻤه ﻧﻘﻞ، ﻧﻘﺎﻟﻲ ﻭ ﻧﻘﺎﻝ، ﻧَﻘَﻞَ ، ﺑﺮ ﻭﺯﻥ، ﻓَﻌَﻞَ ﺍﺳﺖ،ﻛﻪ ﻓﻌﻞ ﺛﻼﺛﻲ ﻣﺠﺮﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﭼﻴﺰی، ﻛﻪ ﻓﺎﻋﻞ ﺁﻥ ﻧﻘﺎﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﭼﻴﺰی ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺩﻳﮕﺮ، ﻳﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﺍﺳﺖ، ﻳﺎ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩی، ﻳﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺍﻩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ، ﺧﻮﺍﻩ ﻏﻴﺮ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ، ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻈﻢ، ﻳﺎ ﻧﺜﺮ، ﺩﺍﺭﺍی ﺗﻤﭗ ﻭ ﺭﻳﺘﻤﻲ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺣﻤﺎﺳﻲ۲، ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻚ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ، ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﺎﻝ[ ﺑﺮﺍیﺟﻤﻊ ﺣﻀﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ؛ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﻛﻮﺭ، ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻭ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺻﺤﻨﻪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻝ ﻭ ﻧﻘﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ، ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺮﺩی ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﺘﺒﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﻣﺮﺍﺩﺑﻴﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭی ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺟﻠﻴﺰﻗﻪ ﺍی ﺳﻮﺯﻧﻲ ﺩﻭﺯی ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﺎﻧﺘﻪ ﺍی۳ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦﺷﺎﻟﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻄﺮﺍﻗﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ، ﻭﺳﻂ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ، ﺷﻌﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﺍﺯ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣه ﺣﻜﻴﻢ ﺗﻮﺱﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ..