تاریخ امپراتوری ایران در واقع نگاهی تازه به تاریخ فرهنگی و سیاسی هخامنشیان است. بررسی سلسله شاهان، رویدادهای دربار و همچنین ارزیابی آثار فرهنگ مادی و هنر و معماری این عصر در کانون توجه مؤلف است. نویسنده به زمینه برآمدن پادشاهی هخامنشیان تا براندازی آن توسط اسکندر فاتح می‌پردازد. او با استفاده از یافته‌های فرهنگ مادی، منابع شرقی و غربی، دوره مذکور را مورد بازنگری قرار می‌دهد و برخوردهای ایران و یونان را که منجر به شکل‌گیری هویت تازه‌ای از ایران در سنت ادبی اروپا می‌شود و همچنین تصویر اسکندر در سنت ادبی ایران را مورد بازاندیشی قرار داده است. مؤلف آن سنت شفاهی و شرقی را که پیرامون ویرانه‌های هخامنشی در فارسی شکل گرفت و سپس تا عصر مدرن و شروع کاوش‌های علمی باستان‌شناسی ادامه یافت، پی می‌گیرد.

گزیده کتاب تاریخ امپراتوری ایران

در متونی هم که در دوران میانه از زبان اوستایی نسخه‌برداری شد، اطلاعاتی درباره پادشاهان و سنت‌های کهن پارسی نهفته است. این متون دینی حاوی سنت‌های شفاهی دیرینه‌ای هستند که به سرچشمه‌های شکل‌گیری دین زرتشت بر می‌گردد. در مورد تاریخ تدوین، بازنویسی و ثبت این متون اسناد محکمی در دسترس نیست، اما اسناد موجود با وجود زبان و ایده‌های ناگشودنی بخشی از سنت تاریخی و جوامع کهن ایران زمین به شمار می‌آیند، لیکن استفاده از آنها به‌طور مستقیم برای بازسازی ایران باستان کار سخت و دشواری است...

صفحات کتاب :

366

کنگره :

‏‫‬‭‬‭DSR۲۱۹‏‫‬‭/آ۷۴ت۲ ۱۳۸۸

دیویی :

‏‫۹۵۵/۰۱۴‬

کتابشناسی ملی :

1859216

شابک :

978-964-00-1228-4

سال نشر :

1402