کتاب دین در دام درام pdf

معرفی کتاب دین در دام درام

کتاب دین در دام درام در سه فصل تدوین شده است: «تلویزیون و مسأله دینداری»، «سینما و مسأله جشنواره زدگی» و «ماهواره و تئاتر و نقدی بر عملکرد نهادهای فرهنگی کشور». یادداشت های نویسنده به صورت موضوعی در یک از فصل ها آمده است. در فصل اول، یادداشت هایی درباره برنامه های مذهبی تلویزیون، برنامه های مذهبی ماه مبارک رمضان، نقد سیاست های جذب مخاطب صدا و سیما، برنامه راز نادر طالب زاده و... آمده است. در بخش دوم، یادداشتهای نویسنده درباره فیلم های دوره های اخیر جشنواره های فیلم فجر، برخی مستندهای جشنواره عمار، فیلم هایی چون «به نام پدر»، «چ»، «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو»، «خانه پدری»، «قصه ها»، «عصبانی نیستم» و... می آید و در انتها هم مقالات انتقادی نویسنده درباره ماهواره، تئاتر و عملکرد نهادهای فرهنگی و هنری کشور ارائه می شود.

گزیده‌ای از کتاب دین در دام درام

 شیرازی ها خواستند از قافله جا نمانند و در اطراف آثارباستانی پاسارگاد حفر چاه اری و کندوکاو زمین کردند. بعد از کلی حفر چاه و مطالعات دقیق هیچ نشانه ای از مفتول یا سیم مسی پیدا نشد. ... خیلی دوست داشتم در مورد سینمای ایران با رویکرد انتقادی برخورد می کردم و می کردیم، اما برخی از این فیلم ها رسماً نمونه ... است و نمیدانم به چه چیز قسم بخوریم که حضرات باور کنند! این فیلمنامه مریض است، کارگردان مریض است، تهیّه کننده مریض است و... الی آخر. یارو رسماً مشکل روانی دارد؛ عقده های جنسی و اروتیک و اروتیسم دارد؛ سادیسم دارد. مغز این آدم درست کار نمی کند، وگرنه این همه تبلیغ پوچ انگاری در سینمای مثلاً هنری ما، برای چیست؟ این همه عقده جنسی و تصاویر وقیح و دیالوگ های وقیح تر برای چیست؟ یک آدم سالم چرا باید علیه فرهنگ و منافع ملّی و نظام حکومت و هست و نیستش فیلم بسازد؟! چه کسی گفته؟ اجتماعی سینمای ما فقط باید به مشکلات جنسی جوانان بپردازد و عشقولانه بازیهای مضحک و سخیف؟! چه کسی گفته مخاطب سینمای ایران از فیلمنامه های؟ قصه خوشش میآ ید؟ چه کسی گفته ما به به قهرمانسازی نیاز نداریم؟! آقا... جومونگ بالای صد قسمت سریال بودا و از اوّل تا آخرش آن مردک آهنگر هر بار جناب جومونگ را دید گفت سرورم... سرورم... و ادای گریه را درآورد! همین سریال مسخره، کلّی مخاطب داشت! نداشت؟!

خب، مگر سینمای ایران مخاطب نمی خواهد؟ مگر اقتصاد و آتیه نمی خواهد؟ مگر این همه نیروی درجه یک، از هنرپیشه گرفته، تا فیلم بردار و تدوینگر و صدابردار و نورپرداز و... کار و زندگی و بیمه نمی خواهند؟! مگر سینماداران ما گناه کرده اند که تمام هست و نیستشان را در سالن سازی سرمایه گذاری کرده اند؟! خیلی از این ها، با توجه به موقعیت مکانیشان، اگر آب هویج می فروختند وضعشان بهتر بود. اگر همان دستشویی های خود را اجاره میدادند کلّی درآمد داشتند. این چه سینمایی ست که از نظر صنعتی و اقتصادی دماغ خودش را نمیتواند بالا بکشد؟ با این سینما می خواهیم به جنگ هالیوود و بالیوود برویم؟ در جنگ های فرهنگی دشمن به صغیر و کبیر ما رحم نمی کند...