کتاب پاگرد

معرفی کتاب پاگرد

کتاب پاگرد رمانی است به قلم محمد حسین شهسواری که داستان آن حول حوادث کوی دانشگاه در سال 1378 می گذرد. داستان شخصیت هایی از قشر های مختلف اجتماعی،که هر کدام به نحوی طی فرار از شلوغی ها، سراز پاگرد خانه ای در کوچه ای بن بست در آورده اند. در ابتدا طی هر فصل داستان هایی به ظاهر بی ارتباط به هم روایت می شود اما با جلو رفتن کتاب این داستان ها به نحوی ظریف به هم می پیوندند و تکه ای از پازل کلی اثر را تشکیل می دهند. 

پاگرد روایتی پر کشش دارد که خواننده را تا اخر مشتاق نگه می دارد. نویسنده موفق شده است ضعف اساسی رمان های سیاسی یعنی خلق شخصیت های کاریکاتورگونه را در کتاب خود پشت سر بگذارد و به زیبایی شخصیت ها و تیپ هایی از گروه های مختلف سیاسی اجتماعی را خلق کند. شهسواری در این اثر تکنیک های متنوع داستان نویسی را به خوبی به کار گرفته است تا در انتها کتابی بنویسد که هم از نظر و هم محتوا مخاطب مشتاق را اقناع کند. این رمان به خوبی توانسته است از این حادثه ی مهم تاریخ معاصر ایران برای خلق داستان خود بهره بگیرد و به جای بیان شعاری و شخصیت پردازی ضعیف این مدل رمان ها، از بیانی پخته و منطقی و تا حدی به دور از جانب داری استفاده کند تا آینه ای در مقابل تاریخ معاصر ایران و گروه های مختلف درگیر در این حوادث بگذارد.

درباره نویسنده کتاب پاگرد

محمدحسن شهسواری نویسنده و روزنامه‌نگار موفق کشورمان در سال 1350 در بیرجند متولد شد. او دارای مدرک تحصیلی کاردانی الکترونیک با گرایش فرستنده‌های تلویزیونی (1374)، کارشناسی خبر (1380) و کارشناسی ارشد ارتباطات (1383) از دانشکده‌ی‌ صدا و سیما می‌باشد که تاکنون موفق به دریافت جوایز بسیاری از جمله «جایزه هوشنگ گلشیری»، «جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی» و «جایزه ادبی بهرام صادقی» شده است.

او تجربه‌ی نویسندگی و فیلنامه‌نویسی برای سینما و تلویزیون را نیز دارد؛ شهسواری در بخش مشاوره و نگارش فیلمنامه در فیلم‌های سینمایی «تنها دو بار زندگی می‌کنیم» و «قاعده‌ی تصادف» به کارگردانی بهنام بهزادی، فیلم تلویزیونی «اکباتان» به کارگردانی سعید اسدی و فیلم تلویزیونی «شهربانو» به کارگردانی علی‌محمد قاسمی، به فعالیت پرداخته است.

گزیده کتاب پاگرد

می دانست جایی برای ایستادن و توضیح دادن نیست. گروهی از فراری ها او را همراه خودشان از خیابان اصلی به خیابان فرعی بردند. اول فکر می کرد دویدن که برای او عمل تندی به نظر می آمد، مسئله را چاره می کند. اما آه کوتاه و عمیق جوان کنار دستی اش که از خوردن یک چوب دستی بود، کمی گیجش کرد. دسته ی کیفش را محکم تر فشار داد. حس کرد به پاهایش بیشتر فرمان می دهد. نمی‌دانست به قدر کافی تند می دود یا نه. نا خودآگاه به پاهایش نگاه کرد. هنوز داشت افسوس نداشتن کفش‌های ورزشی را می‌خورد که تندی رنگ قرمزی چشمش را زد. کمی سرش را بالا گرفت. جوان غرق خونی را دید که خمیده از کوچه ای بیرون می آمد. فرصت هیچ عکس العملی نبود. محکم به او خورد. هرچه سعی کرد نتوانست خودش را نگه دارد و با شانه ی چپ محکم خورد به دیوار. سرش صدا می داد. نگاهش به پشت سر افتاد.

 جوان تلوتلو خوران توی جوی آب افتاد. همان لحظه دو نفر از کوچه بیرون زدند و رفتند کنار جو. یکی از آن ها دست برد توی جو و یقه ی جوان را از پشت گرفت. دیگری که خم شده بود تا به همراه اش کمک کند، چشم اش به بیژن افتاد. نگاه شان درهم قلاب شد. زمزمه ای دور از مغز بیژن شروع شده بود که می گفت نباید بایستد. اما انگار دیگر اعضا نمی شنیدند. طرف مقابل هم انگار به وضع او دچار شده بود. همان طور خم مانده بود و زنجیری را که در دست داشت ریز تکان می داد، بی هیچ حرکت دیگری. آن یکی از دوستش می‌خواست به او کمک کند. جوان را چندبار تا میانه‌های جو بالا آورده بود اما هر بار از دستش رها شده بود.

 سیاهی آب جو میان قرمزی تن جوان دویده بود. همین که نگاهش را از بیژن کند تا به همراهش چیزی بگوید. انگار قفل بدنش باز شد. با جهش بلندی خودش را از کنار دیوار کند. فریاد بلندی از پشت سر شنید. _ بگیر این بچه سوسولو هر لحظه بدنش بیشتر باز می شد. همه ش ذهن اش متوجه پاهایش بود که بیشتر از هم بازشان کند. خانه ها و کوچه ها مثل باد از کنارش می گذشتند. از تابلوی کوچه ها تنها زمینه ی آبی و خطوط درهم سفید را می دید.نمی خواست باور کند اما سر چهار راه بعدی یک ماشین ایستاده بود، چند نفرهم کنارش. هنوز متوجه او نشده بودند. دوباره سرش را برگرداند. دنبالش بود. لحظه ای خواست بایستد. فکر کرد این بازی او نیست.

 چرا باید برایش تلاش می کرد. اگر هم به او می رسیدند، نهایت یکی دو لگد و مشت می خورد و چند ضربه ی زنجیر. و اگر بدشانس تر بود، دو سه شب بازداشت.که همه ی این ها به آنچه تا به حال به سرش آمده بود چیزی اضافه نمی کرد؛ حداقل طوری که یادش بماند. اما همین که حس کرد این فکر به دلیل ضعف به سراغش آمده آن را پس زد. فکر کرد دویدن حقش است. آن ها جلوی این یکی را نمی توانستند بگیرند. به میل خودش وارد بازی نشده بود اما به میل خودش که می توانست از آن خارج شود؛ یا حداقل سعی کند. این بود که تندتر دوید.