عصر طلایی نظریه‌ی فرهنگی مدت‌هاست سپری شده است. چندین دهه است که آثار پیشرو ژاک لاکان، کلود لوی اشتروس، لویٔی آلتوسر، رولان بارت و میشل فوکو را پشت سر گذاشته‌ایم. و چنان است نوشته‌های راهگشای اولیه‌ی ریموند ویلیامز، لوس ایریگاری، پیِر بوردیو، ژولیا کرستیوا، ژاک دریدا، هلن سیکسو، یورگن هابرماس، فردریک جیمسون و ادوارد سعید. از آن زمان تاکنون آثار اندکی به‌تحریر درآمده که همپایه‌ی بلندهمتی و نوآوری این پدران و مادران پایه‌گذار باشد. بعضی از آن ها از پای درآمده‌اند.

تقدیر، رولان بارت را به زیر وانتِ رختشویخانه‌ی پاریسی فرستاد، و میشل فوکو به ایدز مبتلا شد. سرنوشتْ لاکان، ویلیامز و بوردیو را از میان برداشت، و لویٔی آلتوسر را به جرم قتل همسرش به تیمارستان تبعید کرد. گویی خداوند ساختارگرا نبوده است.

دیویی :

306

کتابشناسی ملی :

6039375

شابک :

978-600-326-485-4

سال نشر :

1400

صفحات کتاب :

289

کنگره :

HM621