می گویند دوستان در گرفتاری همدیگر را می شناسند. یعنی وقتی آدم محتاج می شود معنای واقعی محبت و دوستی ترسیم می شود. ودوستی با توجه به دست و دلوازی افراد قضاوت می شود. می گویند دوست اگر دوست باشد در سختیها باید شناخت. وقتیکه دوست همه چیزش را در طبق اخلاص می گذارد وهیچ چیز برای خودش طلب نمی کند ودوست آدم می ماند شاید اینطور باشد. اما من فکر می کنم که دوست خود نیز ازکمک کردن به دوستش در زمان نیاز بهره میبرد این همان احساس برتری جویی آن شخص به دوستش است. ولی من می گویم دوست را در زمان خوشی می شناسیم. وقتی اوضاع و احوال برای تو خوب پیش می رود ودوست عقب می ماند وتو جلو می افتی وهر قدمی که به جلو برمی داری برای دوست چون سرزنش ویا ناسزاست، آن موقع است که دوست را می شناسی . ..
نظر دیگران //= $contentName ?>
خوب بود...