«دین»، مجموعه «عقاید» و «دستورات» و «قوانینی» است که هم «اصول فکری انسان را مورد نظر قرار میدهد» و هم «اصول گرایشی وی را تعیین می کند» و هم «شئون زندگی فردی و اجتماعی او را تحت پوشش قرار میدهد».
بخش اوّل: عقاید و اصول اعتقادی، که در برگیرندۀ حقایق و واقعیاتی است که باورِ قلبی و اعتقاد یقینی به آن ها، از هر شخص مسلمان خواسته شده است.
بخش دوّم: اخلاق و اخلاقیات، که در بردارندۀ تعالیمی است که فضائل و رذائل انسانی و همچنین شیوه های آراستن و تزکیۀ نفس به فضیلت ها و راه های پیراستن و تهذیب نفس از رذیلت ها را ارائه میکند.
بخش سوّم: فقه و احکام عملی، که در حقیقت، قوانین و مقرّراتی است که چگونگی سلوک فردی و اجتماعی و کیفیت خطوط کلّی تنظیم روابط مدنی، حقوقی، اقتصادی و سیاسی انسان و جامعه انسانی را تبیین و تعیین مینماید.
خلاصۀ سخن اینکه، دینداری یعنی باور قلبی به اصول اعتقادی، عمل به دستورات اخلاقی و تنظیم روابط زندگی بر طبق احکام عملی.
بر این اساس، دین به منزلۀ یک مجموعۀ به هم پیوسته و یک کلِّ تفکیک ناپذیر است که سه جزء اصلی دارد و هیچ جزئی از آن را نمی توان و نباید جدا از اجزای دیگر در نظر گرفت. به عبارت روشن تر، دین دارای یک انسجام ذاتی است و تمام قسمت های آن همانند یک مجموعۀ هماهنگ عمل می کند.
بنابراین هر انسان دین دار و دین باوری باید به اندازۀ توان و فراخور وجودی خود، در جستجوی شناخت صحیح دین باشد و دست کم، با اصول کلّی بخش های سه گانۀ دین که عبارتند از «اعتقادات»، «اخلاق» و «احکام»، آشنا گردد و از آن آگاهی یابد.
