کتاب «معجزهشناسی» نوشته محمدباقر سعیدیروشن است که در سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی به چاپ رسیده است.
قرآن کریم، متقنترین، معتبرترین، جامعترین، اثرگزارترین، هدایتبخشترین و روشنترین متن آسمانی نازل شده است که درک توأم با عمل به آن، ضامن سعادت فرد و جامعه در دنیا و آخرت در طول حیات بشری است، اما اختلاف سطح مخاطبان، نیازهای روبهرشد، ظهور مکاتب و آرای جدید و سؤالهای و شبهههای فزاینده از یک ظرف و ضرورت نگاه جامع به قرآن و دیگر منابع، همراه با درک روشنمند از قرآن، موجب شده است تا آثار ارزشمند و فراوانی تدوین و ارائه شود.
اعجاز در لغت بهمعنای ناتوان کردن و در اصطلاح امر خارقالعادهای است که پیامبران بهمنظور اثبات ادعای رسالت خدایی خویش انجام میدهند و آدمیان دیگر از انجام مانند آن ناتوان و درماندهاند. اعجاز با سایر خوارق عادات تفاوت دارد. این دو، در هدف، قلمرو، استناد به فراطبیعت، سیره و منش مجریان، ابزارها و وسائل با هم متفاوتند. معجزه در مسیحیت سنتی به حوادثی گفته میشود که عامل فراطبیعی داشته باشد و در مسیحیت جدید، نوعی طفره و گریز از نظم و قانون طبیعت و متناقض آن شمرده میشود. با توجه به وجود نیرویی خارق عادت در انسان، دستکم امکان اعجاز ثابت میشود. مواردی چون خواب مصنوعی، تلهپاتی و احضار ارواح از این نیرو حکایت میکند. با اذعان به جوهر نفسانی انسان و توان فوقالعاده آن و نیز جهان غیب و ملکوت، دو عنصر سازنده اعجاز شناخته میشوند. معارف تاریخی و دینی به این هر دو گواهی میدهند. برخی اعجاز را با علم و دانش مخالف دانستهاند، زیرا به گفته آنها علم نشان میدهد که هیچ رخدادی در جهان هستی بدون سبب خاص بهوجود نمیآید. در پاسخ باید گفت که اعجاز با تصادق و بینظمی مرادف نیست و از سوی دیگر، تجربهگرایی محض نیز نمیتواند درباره قانونمندی جهان طرحی ارائه دهد.
گرچه مسئله اعجاز، همیشه با دعوت نبوی همراه بوده و در باور مردم به دعوتهای غیبی تأثیر داشته است، اما غالباً در هالهای از ابهام قرار داشته و از جهات مختلف شایسته دقت و تأمل بوده است؛ لذا کتاب «معجزهشناسی» تدوین گردید. در این کتاب علاوه بر مباحث مقدماتی لازم، بحثهای ارزشمندی در زمینه مسائل مربوط با اعجاز از قبیل رابطه علیت و اعجاز، چرایی اعجاز، چگونگی اعجاز، آفاق اعجاز قرآنی و اندیشه در گذر تاریخ اسلامی و صدها نکته دیگر را خواهیم یافت. در کتاب «معجزهشناسی» کوشش شده است تا مفهوم واقعی معجزه در نگرش اسلامی تبیین یابد.
آیتالله خویی برای اعجاز، این ویژگیها را قائل است: در مقام اثبات صدق ادعای منصب الهی باشد؛ آنچه بهعنوان معجزه ادعا میشود، باید از نظر عقل و شرع امکانپذیر باشد؛ معجزه مطابق همان امر موعود باشد؛ (مثلاً: نگوید از چشمهای آب بیرون میآورم، چشمه بخشکد)؛ قابل تعلیم و تعلم نباشد؛ تحدی آن و ناتوانی همه از پاسخگویی به آن معلوم باشد.
از تعاریف یاد شده معلوم میشود که اعجاز دارای این ویژگیهای اساسی است: