کتاب سیمای جنایی خودزنی pdf

کتاب سیمای جنایی خودزنی نوشته علیرضا رضائی سیابیدی، به بررسی مبانی نظری خودزنی، روش شناسی پژوهش و یافته های پژوهش خودزنی می پردازد.

خودزنی به مثابه پدیده ای اجتماعی که با توجه به روند افزایشی آن در جامعه، شکل آسیب اجتماعی به خود گرفته است دارای تأثیرات و پیامدهای مخرب و خانمانسوز هم برای فردی که خودزنی کرده و هم برای خانواده ها و هم در سطح گسترده تر یعنی جامعه ای که فرد بدان وابسته است می باشد.

همچنین الگوی رفتاری واقع شدن این گونه اقدامات مخرب و ویرانگر به مثابه راه خلاصی از مشکلات، مصائب و دشواری های زندگی اجتماعی و کمبودها و تنگناها، به ویژه برای سرمایه های ملی و انسانی یعنی نسل جوان بسیار مخرب و خطرناک است. تضعیف آستانه تحمل فردی و اجتماعی و عدم مقاومت در برابر دردها و رنج ها و فشارهای اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و حتی فیزیولوژیکی و فقدان خلاقیت و ابتکار فردی به منظور مقابله و برون رفت از مشکلات و همچنین ابعاد کمی و کیفی این فاجعه، در ضرورت بررسی و برنامه ریزی برای کاهش خودزنی هیچ جای تردید و شکی باقی نمی گذارد.

امروزه خودرنی به طور فزآینده ای در بسیاری از کشورهای جهان، تبدیل به مهم ترین عامل افزایش نرخ مرگ و میر شده است. در واقع اگر نسل های آینده بخواهند که نرخ مرگ و میر را کاهش دهند می بایست بیشترین توجه را به کاهش نرخ خودزنی معطوف نمایند. شواهد و آمار موجود مبین آن است که طی سال های اخیر، نرخ خودزنی در بسیاری از جوامع نه تنها کاهش نیافته بلکه به طور فزآینده ای همه ساله در حال افزایش است.

شهر نشینی و گشودگی به سوی دنیای امروزی ضروری است که وقتی خارج از اراده و منافع عمومی و به دور از رهبری و خرد وفادارانه به توسعه ی انسانی و پایداری و همگانی شکل می گیرد، تناقض آفرین می شود و غم باری اجتماعی و فردی را به جای می نشاند بر این اساس در جامعه و شهرهای کوچک تر مثل شهرها و استان های ما به دلیل این که برهم زدن ارزش ها و معیارها در جامعه خیلی مهم است و اذهان عمومی را به خود جلب می کند باید این پدیده بررسی و واکاوی شود.

همچنین افزایش آمار خودزنی در هر جامعه ای بر بنیادهای اقتصادی، اجتماعی، خانوادگی و فرهنگی آن جامعه تاثیر می گذارد و در کارکردهای آن جامعه خلل وارد می کند آنچه اهمیت بررسی را دو چندان می سازد جوان بودن اکثر خودزنی کننده ها است که بیشتر بررسی ها نشان داده است که بیشترین آمار خودزنی را جوانان شامل می شوند بر همین اساس برنامه ریزی برای کاهش و به حداقل رساندن این آمار برای کشور ما که ساختاری جوان دارد بسیار مهم است و توجه به بحث را دو چندان می سازد که نیاز است به این مولفه کلیدی اهتمام و توجه لازم را معمول داشته تا بتوانیم با مشارکت و همکاری سایر نهادها و سازمان های متولی نرم این آسیب اجتماعی را در شهر و استان مان به حداقل برساند.

در بخشی از کتاب سیمای جنایی خودزنی می خوانید:

آدمی در ابعاد جسمی و روانی خود نیازها و خواسته هایی دارد و در تلاش است که تا به این خواسته ها برسد. حال اگر در حد معقول و معمول توانست خواسته ها و نیازهای خود را برآورده نماید، در این صورت با بهره مندی از بهداشت روانی با اطمینان و اعتماد به نفس زندگی می کند و اگر از برآوردن خواسته های اساسی جسم و روان، به ویژه خواسته های روان ناتوان شد و یا خود را ناتوان احساس کرد، در این صورت به سلامتی و بهداشت روانی اش آسیب می رسد.

این آسیب دیدگی بهداشت روانی اگر موجب گردد که فرد نتواند با اطمینان زندگی کند و از خوشی و خوشنودی لازم بهره مند گردد، در این صورت بیماری افسردگی روانی به او عارض می گردد و وی احساس افسردگی می کند و با وخیم شدن بیماری افسردگی، زندگی بر وی پوچ، بی معنا و بی ارزش می شود. و همیشه احساس می کند که در رنج عذاب غوطه ور است. این احساس رنج و عذاب چنان بر وی گران بار می گردد که در نهایت برای رهایی از این مشکل، می پندارد که با خودکشی می تواند از این درد جان سوزهایی یابد و با این پندار به این عمل روی می آورد و جان خود را از دست می دهد.

این احساس یک بیماری روانی است. اروین استنکل در کتاب خودکشی در این باره می نویسد: بیماری افسرده کننده یا ملانکولی نوعی اختلال روانی است، با حداکثر خطر خودکشی. نشانه اصلی این بیماری یک افسردگی شدید است. همراه با بدبینی عمیق. احساس بی فایدگی و بیهوده و تمایل به احساس مفرط و سرزنش کردن خود و تفاوت بین خودکشی و فداکاری در راه عقیده آدمی هم در اقدام به خودکشی جان شیرین خود را از دست می دهد و هم در ایثار و فداکاری در راه عقیده و مکتب. گر چه این دو پدیده از جهت مذکور شباهت دارند، اما از جهاتی دیگر تفاوت های زیادی بین این دو وجود دارد.

- اولی بی ارزش است اما دومی از ارزش زیادی بهره مند است.
- اولی از بیماری روانی فرد حکایت دارد. ولی دومی حکایت از سلامتی روان و قوای فکری و عاطفی.
- فداکاری در راه عقیده و مکتب موجب تحسین و آفرین قهرمانه است. در حالی که خوشبختی موجب تنفر و انزجار مردمی است.
- ایثارگری در راه آرمان های مکتبی مایه شور و نشاط و امیدوار کردن دیگران است. افراد جامعه را خوشحال می کند و مردم به پاس این فداکاری بستگان او را احترام می کنند و برای آنان ارج و منزلت ویژه قایل می شوند و به آنان از این در حالی که خودکشی مایه سرافندگی است.
- خودکشی زشت و منفور است. اما جانبازی در راه آرمان های والای انسانی زیباست.