کتاب علقمه

کتاب علقمه نوشتۀ سید یدالله سید ناصر الدینی بر اساس زندگی نامه و خاطرات سردار شهید ابوالفضل رفیعی نوشته شده است.

در سال 1334 در روستای سیج از توابع شهرستان کلات، از پدر ومادری پارسا و متدین، کودکی به دنیا آمد. پدر به یاد آخرین پسرش که پنج ساله از دنیا رفت، نام او را جواد گذاشت.
مدتی نگذشت که جواد همانند هفت برادرش که قبل از آمدنش، از دنیا رفته بودند، بیمار شد. پدر موافقت کرد نام او را به ابوالفضل تغییر دهند. نامی که در دوران بارداری و در میان خواب و بیداری مادر به او الهام شده بود: «نامش را ابوالفضل بگذار تا بماند.»

پس از پایان دوره راهنمایی، عمویش که خود در کسوت مقدس روحانیت بود، او را به مدرسه محرابخان از مدارس علمیه مشهد برد. در ایام تحصیل، با گروه های مبارز و انقلابی و افکار بلند حضرت امام خمینی آشنا شد و به تقلید و پیروی از آن حضرت پرداخت.

در سن هفده و نوزده سالگی، دوبار ازدواج کرد که حاصل آن 4 پسر و سه دختر است. یک سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، اقدام به تأسیس هیئت خاتم الاوصیا نمود. در این هیئت، علاوه بر برگزاری مراسم دعا ونیایش، برنامه ریزی و سازماندهی نیروهای انقلاب به منظور مبارزه با رژیم طاغوت صورت می گرفت.

پس از مراجعت به مشهد، فرماندهی سپاه خراسان، وی را به عنوان مسؤول گشت شب معرفی نمود. ابوالفضل سازماندهی سه هزار نفر ازنیروهای داوطلب که حدود چهارصد خودروی شخصی را برای حفاظت ازانقلاب به خدمت گرفته بودند، برعهده گرفت و مبارزۀ بی امانی را علیه قاچاق، فساد و گروهک های ضد انقلاب، آغاز نمود.

قبل از آغاز عملیات والفجر یک به فرماندهی تیپ امام صادق منصوب شد. با شروع عملیات، این یگان همانند دیگر یگان های سپاه باموفقیت به اهداف از پیش تعیین شده دست یافت و به پدافند از محور تحت امر خود مشغول گردید. مقاومت دلیرانۀ او و یگانش در برابر پاتک های سنگین دشمن، موجب تثبیت محورهای عملیاتی و نا امید شدن دشمن از بازپس گیری ارتفاع استراتژیک کله قندی مهران گردید. این بار هم از ناحیه ی سر، بازو و پا مجروح گردید و در بیمارستان بستری شد.

پس از پایان دوران نقاهت، عازم جبهه شد و به عنوان معاون دوم لشکر پنج نصر، در عملیات خیبر، نقش مهمی در هدایت یگان و موفقیت در گذشتن از هور داشت. درحین عملیات، یکی از گردان ها برای تصرف اهداف از پیش تعیین شده، دچارمشکل شده بود، تصمیم گرفت شخصاً به یاری آن ها بشتابد.

با اصرار زیاد توانست موافقت فرماندهی را جلب کند و برای تصرف پل استراتژیک العزیز از هورالعظیم گذشت. رد پایش را برتاریخ این مرز و بوم گذاشت و درصبح 62/12/5 در حال نبرد با دشمنان دین و میهن، جان شریفش را فداکرد و قامت رشیدش را به رهن گذاشت تا ما را برای همیشه مرهون و مدیون خود سازد.