کتاب به آسمان نگاه کن در کنار خاطرات مقام معظم رهبری از شهیدان، عملا نگاهی نیز به تاریخ حوادث مختلف انقلاب از سال‌های دهه 30 شمسی دارد. خاطراتی از جریانات فداییان اسلام و شهید نواب صفوی تا جریان‌های مختلف قبل و بعد از انقلاب و تشکیل نظام مقدس جمهوری اسلامی در این کتاب گردآوردی شده است. حضرت آیت الله خامنه‌ای از سال‌های نوجوانی در اتفاقات و حوادث گوناگون انقلابی حضور داشتند. از دهه 30 و 40 این حضور جای خود را به نقش آفرینی مهم می‌دهد، اما شاید یکی از زیباترین لحظه‌های این تاریخ، همراهی شهیدان با ایشان است که خود اسطوره بوده و نقش ایفا کردند و این، لحظه‌های تاریخی را زیباتر می‌سازد.

در کنار این، سه نقطه پرهیجان را در زندگی و خاطرات ایشان می‌بینید که همگی عجین با نام شهداست. یکی، آغاز شروع مبارزات در دهه سی که شروع شکلگیری تفکر مبارزاتی ایشان است که در سفر شهیدنواب صفوی به مشهد صورت می‌گیرد. دوم روزهای منتهی به پیروزی انقلاب است که معظم له همراه با شهیدان بهشتی و باهنر شب‌های هیجان انگیزی را در حال برنامه‌ریزی و انتظار پیروزی می‌گذرانند و سوم روزهای جنگ تحمیلی است که این دوران نیز سراسر عجین با نام شهدای عزیزی است که جانانه از اسلام و ایران دفاع کردند.

برشی از متن کتاب به آسمان نگاه کن

شهادت و شهید برای یک ملت یک وسیله حرکت و مقدمه پیروزی است. مخصوص ملت ما هم نیست، هرجایی که عناصری پیدا می‌شوند که حاضرند جان خود، احساسات خود، خواسته‌های خود، اضافات وجود محدود خود را در هدفهای عالی الهی فدا کنند، از خود بگذرند برای خاطر خدا، هرجا چنین کسانی پیدا بشوند، هرجا چنین عناصری را بتواند بپروراند، رحم هر اجتماعی که بتواند این موجوداتی را به وجود بیاورد، آن اجتماع پیروز است.

آن اجتماع موفق است ... وقتی یک جامعه‌ای می‌تواند این جور عناصری را پرورش بدهد، این جامعه از یک چیزهای فوق العاده برخوردار است. از ذهنیت بالا، از اراده قوی، از فداکاری، از گذشت، از ایثار. تا جامعه‌ای اینها را نداشته باشد، این جور انسانهایی در آن جامعه پرورش پیدا نمی‌کند. و لذاست که این جامعه پیروز می‌شود.پس ما درست است اگر شهید را پرچم پیروزی بدانیم. شهادت را رنگ موفقیت به حساب بیاوریم. برای یک جامعه این یک واقعیت است البته شهادت‌ها هم فرق می‌کنند. شهادت در یک شرایطی ارزش بیشتری دارد از شهادت در یک شرایط دیگری. لذاست که شما می‌بینید در صدر اسلام شهادت یاران حسین‌علیه السلام از ارزش بیشتری و فضیلت بیشتری برخوردار است تا شهادت یاران پیغمبر.

در روایت است که وقتی شهید در میدان جنگ از مرکب به زیر می‌افتد هنوز بدن او به زمین نیامده، ملائکه الهی آغوش باز می‌کنند تا او را در آغوش بگیرند. چه نعمتی از این بالاتر. من آن وقتی [که این] روایت را دیدم به نظرم رسید که حتی لحظات قبل از مرگ شهید شهید را هم این شامل میشود. شهید تیرخورده، ترکش خورده، سرازیر به طرف زمین شده، هنوز توی این دنیاست، هنوز نمرده، در این لحظاتی که همه انسانها اشک حسرت می‌ریزند و پشت سرخودشان را با حسرت نگاه می‌کنند، شهید پیشاپیش خود را با لبخند نگاه میکند. خوش به حالش، خوش به حال آنهایی که با این کیفیت می‌میرند. مگر نباید مرد، مگر نباید رفت، اگر مرگ حق است، پس چه بهتر که این حادثه حتمی به شکلی واقع بشود که خدا را هم از انسان راضی کند. بهشت را هم متعلق به انسان کند.