سرمایه فرهنگی

سال های طولانی است که، در ‎ایرانِ ما، نظریه های اجتماعی جهانی / غربی معرفی و شناخته می شوند و رشته های علوم انسانی و علوم اجتماعی محمل و محیط فکری تولید و بازتولید این نظریه ها و دیدگاه ها در ایران هستند. کم وبیش، حدود نیم قرن است که این پرسش اساسی برای ما شکل گرفته است که با جریان فکری نظریه ها و دیدگاه های غربی و بحث و گفت وگو و اشاعۀ آن ها در ایران چه باید کرد؟ حداقل سه دیدگاه در‎ این زمینه پدید آمده است؛ دیدگاهی که‎ این امر را ضروری و بخشی از فرایند گسترش علوم انسانی و علوم اجتماعی می داند و ماهیت‎ این نظریه ها را، بیش از آن که غربی بداند، علمی می پندارد؛‎ این دیدگاه «رویکردی مثبت و سودمندگرایانه» به نظریه ها دارد...