کتاب تاریخ پسفردایی عالم نوشته مصطفی بیات بر محور اندیشههای فلسفی و تاریخی احمد فردید نوشته شده است. مبنای این کتاب، پایاننامه دانشجویی بوده است.
نویسنده به فردید به عنوان یکی از روشنفکران ایرانی پرداخته که بیشترین تاثیر را بر متفکران پس از خود داشت. او متفکری بود که به ریشهشناسی کلمات و مفاهیم، بسیار اهمیت میداد و با کاوش اسمشناسانه و وامگرفتن از اندیشههای اندیشمندان و عرفای اسلامی و نیز غور در فلسفه هایدگر و علوم دینی، به مطالب و شیوه تفکر نو دست یافت که تجددگرایان را به چالش کشید.
تاریخ پسفردایی عالم در هشت فصل جنبههای تاریخی اندیشههای فردید را بررسی میکند. فلسفه تاریخ از دیدگاه غرب، چارچوب نظری، نگاه فردید به مهدویت و تاریخ، فردید از نگاه دیگران و نتیجهگیری از جمله فصلهای این کتاب است. از آنجایی که موعودیت در فلسفه سیاسی از اندیشههای فردید است، نویسنده در این کتاب میکوشد به تبیین و استخراج منابع فکری فردید بپردازد و دیدگاه او به انقلاب و انتظار را بررسی کند. نویسنده معتقد است که فردید با التقاط سه مبادی اسمشناسانه، دیدگاههای هایدگر و ابن عربی، فلسفه ویژه خود را بنیان گذاشت که فلسفه ویژه ایران شد.
هگل آزادی را در فرمان روای خویشتن بودن، یعنی اطاعت فرد از قانونی که خودساخته، میداند؛ نه این که انسان لاقید باشد. بنابراین، آزادی سیاسی از نظر هگل تنها در دولت ملی قابلتحقق است. به نظر او این مقصود به خصوص هنگامی که دولت ملی با مذهب پروتستان توام شود که دستگاهی منحصربهفرد و موجد عالیترین درجه آزادی است، پدید خواهد آمد.
هگل نیز مانند اسلاف یونانیاش، کمال، اختیار و آزادی را صرفاً در حیات اجتماعی متصور میداند. «او دولت را بهعنوان تجسم آزادی عقلانی و مثال روح در تظاهر خارجی اراده انسانی و آزادی آن تعریف میکند.»