کتاب مویه کن سرزمین محبوب، اثر آلن پیتون با ترجمه نادر ابراهیمی و فریدون سالک؛ به مسائل «اجتماعی و انسانی» جامعه آفریقای جنوبی پرداخته و با نثری عمیق و شاعرانه فضایی غنی و زنده از زندگی مردم جنوب آفریقا را ترسیم میکند و به غصهها و امیدهای آنها به شکلی برازنده و احساسی میپردازد.
این کتاب به روایت افرادی میپردازد که در برابر نژادپرستی و فشارهای اجتماعی و اقتصادی با مشکلات بزرگ و حیاتی روبهرو هستند.
راهی دلانگیز، اگزوپو را به تپهها میپیوندد.
تپهها پیچان و چمن پوشند، و بیش از هر آوازی دلنشین. این راه، پس از فرسنگی که از میان تپهها میگذرد به «کاریس بروک» میرسد و از آنجا - اگر مِه در میان نباشد - میتوان یکی از ز یباترین درههای افریقا را دید. همه جا در تصرف سبزهها و سرخسهاست و آواز سوگوارانهی «تیتیهویا» - یکی از پرندگان جلگههای افریقای جنوبی - از هر گوشه به گوش میرسد. درهی «اوم زیم کولو» که از «دراکنز برگ» به جانب دریا کشیده شده، در زیر پای رهگذران خفته است.
در فراسوی رود، تپههای عظیمی سر در پی هم گذاشتهاند و در آن سوی تپهها، کوهستانهای «اینگلی» و «گریکلند» شرقی به چشم میآید. سبزه - آنگونه که خاک را نتوان دید - پر پشت و به هم تنیده است. سبزهها باران و مه را در خود نگه میدارند و آنگاه به زمین میسپارند و زمین در هر درهی تنگ، جویبارهایی میآفریند.