کلر ژوبرت در داستانی کودکانه درون مایه ای بس عمیق را برای کودکان به زیبایی به تصویر کشیده است.
داستان بابونک بر اساس یکی از حکمت های امام علی (ع) در نهج البلاغه نوشته شده است:ارزش هرکسی به اندازه ی همت اوست.

برشی از متن کتاب بابونک

بابونک زنبور کوچکی بود که بال های خیلی ریزه میزه داشت. او با این بال ها نمی توانست از این گل به آن گل پرواز کند دوستانش یواش می گفتند: «طفلکی بابونک که نمی تواند عسل درست کند.»
بابونک هم ته ته کندو می نشست هیچ وقت نمی خندید. اما کم کم بابونک از غصه خوردن خسته شد. یک روز توی دلش گفت: «حالا که نمی توانم شهد گل ها را عسل کنم. کاش کار دیگری پیدا کنم، یک کار مخصوص خودم که برای بقیه هم خوب باشد.»
بابونک جلوی کندو نشست و کارهای دوستانش را تماشا کرد. شب هم به حرف هایشان گوش کرد و با خودش گفت: «چه حرف های تکراری و بی مزه ای! کاش حرف های شیرین داشتم که با گفتن آن ها دوستانم را شاد کنم.»
روز بعد بابونک خیلی فکر کرد. شب که شد صدای ریزش را بلند کرد و گفت: امشب می خواهم چیزی را تعریف کنم. زنبورهای دیگر شانه بالا انداختند؛ یکی شان پوفی کرد و گفت: «تو که هیچ جا نمی روی! می خواهی چی چی را تعریف کنی؟
بابونک لبخندی زد و گفت: «یکی بود، دوتا نبود، زنبور کوچکی بود که نمی توانست پرواز کند...»