حسن عظیمی، یگانه بازمانده‌ی واقعی تئاتر سنتی ایران که برایش می‌توان نقش بسیار مهم و یکه‌ای قائل شد؛ «واسطه‌ی میان نسل قدیم و بزرگ تئاتر سنتی و نسل جدید». شخصی که توانست تئاتر سنتی پیش از انقلاب ایران را به تئاتر بعد از انقلاب پیوند دهد. در واقع او در اَوان جوانی در تئاتر اصفهان، حافظ نو و لاله‌زار جولان داد و با بزرگان تئاتر سنتی ایران دَم‌خور شد و خود را ساخت و سپس از میان‌سالی به بعد نسل‌های متعددی از بازیگران را وارد تئاتر سنتی ایران کرد. این نقش میانجی بین دو برهه‌ از تئاتر سنتی ایران، نقشی است که می‌توان برای حسن عظیمی و تلاش‌های بی‌نظیرش قائل شد.

ما حسن عظیمی را همچون شاهین سرکیسیان یافتیم که در پس پرده‌های ضخیمی پنهانش کرده بودند تا چهره‌ی حقیقت را بپوشانند، تا خود را بانیِ حقیقی و کننده‌ی اصلی کار، در تئاتر سنتی بنامند. اما دست روزگار چیزی جز حقیقت را نمی‌شناسد و عاقبت عظیمی را از هزارتوی پرده‌های ضخیم بیرون کشید تا نسل‌های آینده مرد یگانه‌ی تئاتر سنتی ایران و به واقع آقای تئاتر سنتی ایران را به درستی بشناسند.