کتاب دختری که رهایش کردی اثر ﺣﺎﺟﯿﻪ ﺧﺎﺗﻮن ﺳﻤﯿﻌﯽ وﻟﻮﺟﺮدی و منتشر شده توسط انتشارات مانیان می باشد. ﻗﺼﻪﻫﺎ و داﺳﺘﺎنﻫﺎ، ﭼﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻪ ﺑﺪون ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻮولﻫﺎی ﺑﺰرگ و ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ در ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﻠﺪ ﻧﮕﺎرش ﺷﺪﻧﺪ و ﺣﺎﻣﻞ ﻧﮑﺎت ﻓﻠﺴﻔﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻧﺴﺎنﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در دورهای از ﺗﺎرﯾﺦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎه ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺧﻮد ﺗﻌﺎﺑﯿﺮ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ در داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده و ﻧﮕﺎرش ﮐﺮده و ﻗﻀﺎوت در ﻣﻮرد رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻫﺮ ﻓﺮد از ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن رﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ.
اﻧﮕﯿﺰهای ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ وا ﻣﯽ دارد، ﺑﯽﺷﮏ ﻋﺒﺮتﻫﺎی ﻧﻬﻔﺘﻪ در اﯾﻦ آﺛﺎر اﺳﺖ. در ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﺮاغ راه زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن را ﻓﺮوزانﺗﺮ ﮐﻨﯿﻢ.
آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯿﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺣﻮادث زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ را ﺑﻪﺣﺴﺐ ﺑﺰرﮔﯽ و ﮐﻮچکی ﺗﻠﻨﮕﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روح و اﺣﺴﺎﺳﺶ وارد ﮐﺮده ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﯾﺮ درآورده و ﺻﺪای اﯾﻦ زﻧﮓﻫﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺎ ﭘﺮوازی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.آﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﺪ زﻧﺪﮔﯿﻨﺎﻣﻪای واﻗﻌﯽ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ آن را زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، اﯾﻦ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺮادی اﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽﻫﺎﯾﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪهاﻧﺪ و در زﻣﺎن رﻧﺞ، درد کشیدهاند.
در ﺑﻬﺎرِ ﺳﺎﻟﯽ از ﺳﺎلﻫﺎی دور ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم و رﺷﺪ ﮐﺮدم. در ﺧﺎﻧﻮادهای ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮه ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎ آنها آﺷﻨﺎ ﺷﻮﯾﺪ. اوﻟﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده، ﭘﺴﺮی اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم «ﺑﺮات»؛ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺎه ﺗﻮﻟﺪش ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪاد در اﻣﻮر ﻓﻨﯽ، ﭘﺮﺗﻼش و ﻓﻌﺎل و ﮐﻤﯽ ﻋﺠﻮل؛ دوﻣﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻢ ﭘﺴﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم «رﺣﻤﺖ» اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻨﺎﯾﯽ در ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ، ﮐﻠﯿﻪﻫﺎﯾﺶ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﮐﺮد و از ﺑﭽﮕﯽ ﻣﺮﯾﺾ اﺣﻮال ﺑﻮد و ﺑﻪﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎدر و ﺳﺒﺐ ﺣﺴﺎدت ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺑﺮات و رﺣﻤﺖ، دﺧﺘﺮی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺷﺶ ﻣﺎﻫﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن راه زﻧﺪﮔﯽ رﺳﯿﺪ و ﻣﯿﺮاﺛﺶ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ آن را ﺑﺮای دﺧﺘﺮ ﺑﻌﺪی ﮔﺬاﺷﺖ «ﻣﺎهﺳﻠﻄﺎن»؛ وارث ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪای ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﻪﺳﺎل ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮﻟﺪش اﺧﺘﻼف داﺷﺖ.
اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻔﺎوت، ﺑﺴﯿﺎر در ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻼً وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﮐﻤﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﻓﺖ و ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺳﻦ ﺧﻮدش ﺑﺮای ﺛﺒﺖ ﻧﺎم در ﻣﺪرﺳﻪ اﻗﺪام ﮐﺮده ﺑﻮد. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺪرﺳﻪ دوﻟﺘﯽ ﺑﺮای ﺛﺒﺖ ﻧﺎم داﻧﺶآﻣﻮزان، ﻣﻼﮐﺶ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺑﻮد، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﺑﺴﺘﺎن دوﻟﺘﯽ ﺑﺮود.