کتاب گزیده افتخار، مجموعه در برگیرنده گزیدهای از اسناد و اعلامیههای انقلاب اسلامی در استان یزد از سال 1341 تا پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و همچنین برگزاری جشن پیروزی جمهوری اسلامی در رفراندوم 12 فروردین 1358 است. نگاه به سبک و سیاق، ادبیات و مفاهیم اسناد این کتاب، نشان دهنده بسیاری از حقایق و اتفاقات فکری و اجتماعی آن دوران بوده و واکاوی تفسیری متون اعلامیهها و اتصال و ارتباط تاریخی و شخصیتهای صادر کننده آنها، میتواند فضای انقلاب را با همان حس و هیجانات خاص پیش روی اندیشمندان، محققان، هنرمندان و مخاطبان قرار دهد.
فاجعه اسفانگیز و کشتار بیرحمانه مردم مسلمان تبریز، توسط مأموران دولت، بار دیگر قلوب ملت مسلمان خصوصاً جامعه روحانیت و بالاخص مراجع عالیقدر تقلید مدَّ ظلّهم را جریحهدار نموده. از آنجا که همیشه تحریف و دگرگون ساختن حوادث و رویدادها، وسیلهای برای استفادههای تبلیغاتی دشمن بوده است، وسایل تبلیغاتی هیئت حاکمه ایران این حادثه جانگداز را برای لوث کردن جنبش مذهبی ملت ایران به گونه دیگری نشان داده و عوامل و انگیزههای آن را غیر مذهبی معرفی نموده است. در صورتی که ملت ایران میداند که این حادثه در چهلمین روز فاجعه خونین قم به وجود آمد.
روزی که ملت ایران برای احترام به مقام شامخ روحانیت و اظهار پشتیبانی جدی از مقدسات مذهبی و به دنبال اعلام عزای عمومی از طرف مراجع تقلید به مناسبت حادثه قم از کسب و کار دست کشیده و شهرستانهایی چون مشهد، اصفهان، شیراز، قم، اهواز، کاشان، فسا، کازرون، و زنجان و بازار تهران تعطیل شده بودند، و در پارهای از شهرهای دیگر چون آبادان، خرمشهر، یزد، رفسنجان، بندرعباس و... تظاهرات آرام و مجالس ختم برگزار بود و در سراسر ایران، نگرانی مردم مسلمان، به وضوح قابل مشاهده بود.
تبریز هم به دنبال عزای عمومی از طرف مراجع، و اعلامیهای که علمای عظام شهر دادند، چون دیگر شهرها عموماً تعطیل شد و مردم برای بزرگداشت مقتولین بیگناه قم و برگزاری مجالس ترحیم، به مساجد روی آوردند، ولی مأموران دولت مانع از اجتماع مردم در مساجد گردیده و دَرِ مساجد را به روی آنها بستند.
طبیعی است: مردمی که احساسات مذهبی آنان بهشدت جریحهدار شده، هنگامی که با خشونت و شدت عمل پلیس روبهرو شوند و حتی شاهد پاره کردن اعلامیه مراجع و توهین به مقدسات و مقام شامخ روحانیت از طرف مأموران باشند، و پاسخ اعتراض آنها بر این عمل، شلیک گلوله و کشتن یک مسلمان بیگناه باشد، به شدت خشمگین و برانگیخته شده و دست به تظاهرات خواهند زد. پس نقطه شروع حادثه، پلیس و مأموران دولت بودند. اکنون باید از مسئولان و مصادر امور سؤال شود که عامل اصلیِ این فاجعه، مردم بودند یا مأموران دولت؟