کتاب جرعه هایی از زلال معنویت بر اساس دغدغه ای شکل گرفته که سالیان متمادی در پی عطش و طلب به وجود آمده در جامعه و احساس نیاز عمومی به سلوک در ذهن حقیر نقش بسته بود. حقیر چند سالی است برای تامین این دغدغه، در حوزه علمیه قم مباحثی را تحت عنوان «عرفان در وادی عمل» شروع کرده ام و در ایام تعطیلات حوزوی در شهر خود به شرح رسایلی چند از محققان اسلامی برای عموم مردم پرداخته ام. این مباحث همگی درباره مسائل سلوکی است.
در باب دستورات سلوکی قابل اجرا برای همگان، حقیر افزون بر طرح مباحث عرفان در وادی عمل، به شرح «زیارت امین الله» و «زیارت مطلقه دوم اباعبدالله» مبادرت ورزیدم. برای اینکه بتوان این مباحث را به همگان القا کرد و شیوه ای برای اجرای برنامه سلوکی باشد، در جلساتی چند به شرح مختصر آن پرداختم و از طولانی و مفصل شدن شرح، دست کشیدم.
«السَّلَامُ عَلَیْک یَا أَمِینَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ؛
سلام بر تو ای امین خدا برروی زمین».
وصف «امینالله» درباره رسول خدا (ص) با تعبیرهایی مانند «امینالله عَلَی وَحیِه» یا «أمینُ وَحیِه» به کار رفته است و بدین معناست که حضرت، وحی الهی را بهخوبی دریافت فرموده، بهدرستی نگاه داشته و بیکموکاست ابلاغ فرمودهاند. در این زیارت، درباره امیرمؤمنان (ع) آمده است: «امینالله فی أرضه»؛ این معنا باید در فرهنگ ولایت پررنگ باشد و پیدرپی تلقین گردد و یادآوری شود. در روایات در مقام تفسیر این وصف، سه جهت بیان شده است: «امینالله عَلَی دینِه»، «امینالله فِی خَلقِه»، و «امینالله عَلَی غَیبه».
امینالله عَلَی دینِه: اهلبیت (ع) «امینالله عَلَی دینِه» هستند، چراکه دین خدا بزرگترین امانت الهی است. امیرمؤمنان (ع) درباره دین خدا نهایتِ امانتداری را رعایت کردند. بر این اساس، اگر شیعیان بخواهند در مسائل و معارف شریعت به کسی رجوع کنند که آن را به بهترین وجه بداند و بتواند بدون هیچ کموکاستی و بهدرستی ابلاغ کند، باید به امیرمؤمنان (ع) مراجعه کنند. این همان آموزهٔ دینی شیعی است که باید همه معارف و دستورهای شریعت را از اهلبیت (ع) دریافت کرد. بهبیاندیگر، معیار در دین، اهلبیت (ع) هستند.
امینالله فِی خَلقِه: برای واژه «خلق» میتوان دو معنا درنظر گرفت: معنای خاص، که تنها شامل انسانها باشد، و معنای عام، که افزونبر انسانها، دیگر مخلوقات را نیز دربر داشته باشد.
باتوجهبه معنای خاص، انسانها بندگان خدا و امانتهای الهی هستند و روشن است که خداوند متعال این امانت را بهدست هر کسی نمیسپرد. پس چه کسانی حاملان این امانت الهیاند؟ امانت را باید به امین سپرد و امینترین افراد روی زمین، اهلبیت (ع) هستند. بنابراین هدایت و زمامداری انسانها باید برعهده اهلبیت (ع) باشد؛ همانگونه که حضرت موسی (ع) دربرابر فرعونیان فرمود: «بندگان خدا را به من بسپارید؛ زیرا من برای شما رسول امینم». در این آیه کریمه رسول امین بودن و بلکه امین خدا بر بندگان بودن، دلیل سپردن انسانها به موسی (ع) معرفی شده است.