وقتی دیدم از همان دبیرستان، انتخاب رشته‌‌ات به آدمیزاد نمیرود، همان جا فهمیدم نباید انتظار داشته باشم شغل آینده‌‌ات را بدانم. آنقدر این دوره و آن دوره رفتی و کلاس و استاد عوض کردی که یقین کردم پسری نخواهی بود که زندگی معمولی داشته باشد: یک روز حافظ‌‌شناسی، یک روز مثنوی‌‌خوانی، یک روز دربه در دنبال استاد اخلاق بودی، یک روز هم کلاس شعر و داستان‌‌نویسی، موسیقی، عکاسی، دوره‌‌های روان‌‌شناسی، و ناگهان هم اعلام کردی می‌‌خواهی طلبه بشوی. این اواخر هم که تمام کتاب‌‌های مربوط به فلسفه و ادیان غربی و شرقی را هرچه دستت رسید، خواندی.

نگرانت نبودم. تا وقتی دیدم برعکس پدرت، نه مسجد می‌‌روی، نه هیئت. نمازهایت را فارسی می‌‌خوانی و حتی دیگر نمی‌‌خوانی. فهمیدم توی این سیاره بند نمی‌‌شوی. انگار دنیای اطرافت برایت کم بود. باید می‌‌رفتی. سخت بود برای من و بابا که هیچجور نمیتوانستیم تو را طبق علایق گسترده‌‌ات دسته‌‌بندی کنیم و بفهمیم با این روح سرگردان چه باید بکنیم.

آن اواخر، قبل از اینکه دیپلم بگیری، وقتی خیلی جدی و محکم اعلام کردی قصد داری از ایران بروی، به حرف‌‌های مامانی فکر می‌‌کردم که نکند مثل جوان‌‌های دههٔ شصت و هفتاد میلادی، هیپی بشوی یا زندگی کولی‌‌ها را انتخاب کنی. یا بروی قاتی این فرقه‌‌های عجیب وغریب عرفانی و معنوی که گاهی خبرش هم می‌‌رسید رفته‌‌ای. حتی چه می‌‌دانم، مثل پسردایی خودم بشوی عضو ارشد سازمان مجاهدین خلق.

صفحات کتاب :

200

کنگره :

BP52/6‭‬ ‭/ع6‏‫‭ش4 1398

دیویی :

297/996

کتابشناسی ملی :

5641576

شابک :

978-600-8857-20-4

سال نشر :

1398