کتاب دیدگاه پنجم، تاریخ موسیقی را از پیش از دوره جاهلیت تا اوائل عباسیان مورد بررسی قرار داده و دیدگاه های مختلف و سماع در تصوف و عرفان را بسط داده و به نظرات فلاسفه اشاراتی کرده است. و نظرات فقهی و کتاب هایی که در این زمینه نوشته شده را مورد نقد و بررسی قرار داده است.
هیچ دینی کتاب آسمانی خود را با صدای خوش (موسیقی) خواندن توصیه نکرد. پیامیر در احادث متعدد فرمودند: «اقروؤا القرآن بالحان العرب و اصوات ها » قرآن را با آهنگ های عربی و موسیقی خوش عربی بخوانید. اساساً ظهور نوع زیباخواندن ترتیل قرآن با نزول قرآن تعالی پیدا کرد.
عرب جاهلی که اشعار خود را با موسیقی ها و الحان متناسب همان اشعار می خواند، آهنگ و لحن (ملودی) و وزن و ایقاع خاص در الفاظ قرآن موجب تولید نوع خاص موسیقی عربی شد. چون قرآن شعر و شعرگونه نیست که وزن و قافیه و ردیف و ردی داشته باشد، اما وجود انواع وجوه بلاغی و معانی و بیان در الفاظ قرآن، نوع خاصی از موسیقی را ایجاب کرد که عرب نومسلمان از امام علی (ع) و صحابۀ خوش صدا، آن را فراگرفتند.