کتاب شوخ طبعی های طلبگی pdf

تصوری که عموم مردم از طلبه ها دارند، تصویر کسانی است که بیش تر اهل دقت و فکر هستند تا خنده و شوخی. شاید برخی تصویرهای تلویزیونی و یا منبر و خطابه رسمی و حتی برخورد مستقیم نداشتن با زندگی طلبگی باعث این برداشت شده باشد، اما اصولاً برای قشری که کاملاً به بدنه اجتماعی جامعه متصل است نمی توان انتظار داشت که خشک و رسمی باشد.

کسانی که با روحانیون معاشرت دارند، می دانند که طلبه ها و روحانیون هم برای خودشان شوخی های ناب و نکته سنجی های ذوقی بسیار دارند که به دور از لهو و تمسخر، هم تبسم می آورد و هم کدورت می زداید. فرقی هم نمی کند یک طلبه سال اولی باشد و یا یک مرجع سال خورده. کسانی هم که تابه حال لطف شوخ طبعی های طلبگی شامل حالشان نشده، غیر از رجوع به یک طلبه واجد شرایط می توانند بروند سراغ کتابی که به همین منظور نوشته شده است:

شوخ طبعی های طلبگی.

گزیده ای از کتاب شوخ طبعی های طلبگی:

“روشنفکر” بود و تازه از “فرنگ” برگشته. پدرش، یکی از “عالمان برجسته” را برای
“مراسم عقدش” دعوت کرده بود. او با گوشه وکنایه برای مسخره کردن حاج آقا
گفت: “بابا، این مسخره بازی ها چیه؟ وقتی “من” و “عروس خانوم” راضی ایم،
دیگه “مسئله” حَلّه و کار تمومه! “عقد” دیگه نمی خواد. چهار تا “جملۀ عربی” چه
کاری ازشون میاد که میگن اینا “نامحرم” بودن، حالا با این چهارتا جمله “حلال”
شدن به هم!”

حاج آقا با کمال خونسردی، چاییشو سرکشید و بعد از کمی مزاح با او، وقتی
دیگران سرگرم گفت وگو با هم بودند، یواشکی رو کرد به جوان و گفت: “آهای الاغ!”
جوان که تعجب کرده بود، “رنگ به رنگ” می شد. حاجی دوباره تکرار کرد:
“آهای الاغ! با خود توام. درست شنیدی، چرا ماتت برده؟!”

جوان که بهش برخورده بود، لب به شکایت گشود و گفت: “این چه طرز صحبت
کردنه؟!”

حاج آقا خندید و گفت: “راستش حرفای تو خیلی روم اثر گذاشت. با خودم
“ کلمات و جملات”، اثری ندارند.

گفتم هرچی باشه او دنیا دیده است و واقعا
خواستم امتحان کنم؛ به همین دلیل دو تا “کلمه” را دو بار گفتم، دیدم حسابی به
هم ریختی. اوّلش شک کردم، ولی با شوکه شدن تو، دوباره به خودم آمدم و گفتم:
مگه میشه “جملات عقد”، اثر نداشته باشه، هرچی باشه به “کلام خدا” وصله!