کتاب «محاصره لنینگراد (جلد دوم)» نوشته دیوید ام. گلانتز است که با ترجمه طاهره آشتیانی، در انتشارات آرمان رشد منتشر و وارد بازار نشر شده است.
مقامات لنینگراد پس از عبور از زمستان سخت 1941 تا 1942 تقویت شبکه دفاعی شهر را ادامه دادند. حالا دیگر مسیر تأمین مایحتاج شهر از طریق دریاچه لادوگا سازمانیافتهتر شده بود و حتی راه ارتباطی مختصری نیز با نواحی پشتی سپاه شوروی برقرار شده بود. در این میان بمبها و آتش توپخانه آلمان همچنان شهر را در هم میکوبید.
زمانی که ارتش سرخ در سالهای 1942 و 1943 تلاش خود را معطوف به شکست حصر لنینگراد کرده بود، استاوکا مشغول آزمودن سایر نواحی جبهه خود شده بود و روزبهروز سطوح دفاعی شهر را قویتر میکرد و به آن عمق میبخشید. سرانجام دورتادور شهر را کمربندهای دفاعی مجزا و تفکیکشدهای دوره کردند و به تعداد بیشماری موانع ضدتانک نیز مجهز شده بودند. منطقه زیر پوشش پراکنده توپخانه و شبکه درهمپیچیده و مؤثری از سامانههای ضدهوایی و میدانهای آتش قرار داشت. شیرازه ساختار دفاعی نیمه اول سال 1942 را سامانهای از خندقهای پیچدرپیچ، استحکامات دفاعی تجهیز شده و خطوط سادهتر دفاعی تشکیل داده بود که در شبکه پشتیبانی دفاعی چندلایهای استقرار یافته بودند. منطقه تحت کنترل گردانهای دفاعی، متشکل از گردان تفنگدار، سلاحهای پشتیبانی و سامانه طراحیشدهای از خندقها و سنگرها، از نظر تاکتیکی پایه و اساس هر کمربند مجزای دفاعی را تشکیل میدهد.