کتاب دهلاویه pdf

قطعه ای از آسمان، مجموعه کتاب هایی است که با هدف معرفی مناطق جنگ زده کشور، به رشته تحریر درآمده اند. درواقع هرکدام از این کتاب ها را باید شناسنامه مختصر و مفیدی از یک منطقه دانست.

درباره مجموعه قطعه ای از آسمان

نویسنده در هر کدام از کتاب ها، ابتدا تاریخچه ای از پیشینه منطقه روایت می کند و در ادامه به شرح اتفاقات دفاع مقدس در منطقه می پردازد. ذکر خاطرات تاریخ سازان مناطق جنگی با زبانی ساده از ویژگی های مهم این مجموعه کتاب ها است. امید است مجموعه قطعه ای از آسمان راهنمای مشتاقان زیارت این مناطق باشد و بتواند لحظات نابی را برای خوانندگان فراهم کند..

جملاتی از کتاب دهلاویه

مردم دشت آزادگان شیعه اند و زبان شان عربی است. بیشترشان کشاورز و دامدار هستند. آن هایی که به هور نزدیک ترند، گاومیش هم پرورش می دهند. کشاورزها گندم، جو، برنج و تره بار می کارند، که البته در دوران جنگ، زمین های کشاورزی یا در آتش سوختند و یا به صحنهٔ عملیات تبدیل شدند.

تا قبل از جنگ تحمیلی، دهلاویه روستای کم اهمیتی در غرب سوسنگرد بود که در کنار جادهٔ سوسنگرد بستان قرار داشت. این جاده در جنوب رود کرخه قرار دارد و روستاهای فراوانی در حاشیهٔ آن قرار دارند. جاده، از سوسنگرد آغاز شده و پس از عبور از پل سابله که بر روی رودخانهٔ سابله زده شده، به شهر بستان و پس از آن به منطقهٔ مرزی تنگهٔ چزابه می رسد.

دهلاویه در ۱۲ کیلومتری غرب سوسنگرد و قبل از پل سابله واقع شده که پس از حملهٔ ارتش عراق، به اشغال دشمن در آمد و پس از آزادی، خط مقدم نیروهای خودی برای دفاع از سوسنگرد بود. این روزها دهلاویه را با نام شهید دکتر مصطفی چمران می شناسند، در حالی که دهلاویه شاهد بزرگمردان دیگری همچون علی تجلایی، ایرج رستمی، جواد داغری و ده ها شهید رزمندهٔ دیگر بود که با شهادتشان از این مرز و بوم دفاع کردند. علی تجلایی با ۵۰ رزمندهٔ تبریزی به دهلاویه رفت تا از سوسنگرد دفاع کند.

او در یکی از یادداشت هایش دربارهٔ مقاومت در دهلاویه نوشته است: «در هجوم دشمن به محور دهلاویه، ده ها تانک و نفربر و بیش از ۴۰۰۰ نیروی پیاده شرکت داشتند. با من تماس گرفتندکه عقب نشینی کنم، در جواب گفتم تا آخرین نفر خواهم ایستاد.»

مرکز حکومت این منطقه در دورهٔ ساسانیان و قرن های نخست اسلامی، شهری به نام «نهرتیری» بود. تیری به معنی تیره و تاریک است، زیرا آب کرخه تیره و گل آلود بود و از این جهت، شهر بناشده در مجاورت آن را به این نام می خواندند. پس از آن، این منطقه «ولایت هویزه» نام گرفت.