کتاب پژوهشی در معناداری و صدق، اثری نوشته ی برتراند راسل است که اولین بار در سال 1940 انتشار یافت. برتراند راسل در این کتاب، مبانی دانش را مورد تحلیل و بررسی قرار می دهد. او با پرداختن به موضوعاتی چون زبان و روابط میان حقیقت و تجربه، مفاهیم مورد نظر خود را به بحث می گذارد و بر این نکته تأکید می کند که چگونه دانش مربوط به ساختار زبان می تواند به ما در رسیدن به درکی بهتر از ساختار جهان کمک کند.
برای آن دسته از مخاطبینی که تصور می کنند این شیوه از فلسفه، تحلیلی منطقی از زبان و عاری از هرگونه ملاحظات روانشناسانه است، فهمیدن این نکته غافلگیرکننده خواهد بود که راسل در کتاب پژوهشی در معناداری و صدق با استفاده از مفاهیم روانشناسی به تحلیل و بررسی معنا می پردازد.
«این کتاب به تدریج طی سال ها و در اوج مجموعه فعالیت ها و مشاغل آکادمیک تکامل یافته است. در ۱۹۳۸، طی درس گفتارهایی در خصوص «زبان و فکت» در دانشگاه اکسفورد، بخشی از موضوع را مورد بحث قرار دادم. این درس گفتارها، مبنای دوره های گردهمایی در دانشگاه شیکاگو در سال های ۱۹۳۸ و دانشگاه کالیفرنیا در لوس آنجلس در فاصله سال های ۴۰-۱۹۳۹ را تشکیل داد».