کتاب مهارت های زندگی (چاپی و pdf)

آرنولد لازاروس و کلیفورد لازاروس در کتاب مهارت های زندگی: 101 مبحث برای زندگی عاقلانه، راهبردهایی را برای عاقل ماندن، ساخت ارتباطات موفق، اقدام مؤثر درباره ی افسردگی، خشم و خلق و خو معرفی کرده اند.

تا حدودی حجم نامحدودی از کتاب های خودیاری در بازار وجود دارد و هر هفته هم بر تعداد آن ها افزوده می شود. نظر روان شناسان حرفه ای درباره ی سودمندی های این کتاب ها متفاوت است. عده ای احساس می کنند که آن ها خوب نیستند، بعضی ها باور دارند که آسیب زا هستند و عده ای دیگر متقاعد شده اند که آن ها ممکن است بسیار مفید باشند.

این به کتاب بستگی دارد، بعضی کتاب ها عالی هستند، برخی متوسط و برخی هم به شدت خطرناک. ناشران خیلی کمی ادعا می کنند که کتاب نمی تواند جای خدمات روان شناختی، پزشکی یا حرفه ای را بگیرد و اگر خواننده به مشاوره نیاز دارد، باید به دنبال درمان گری با تجربه بگردد.

از نظر آرنولد لازاروس (Arnold A Lazarus) و کلیفورد لازاروس (Clifford N Lazarus) دو مانع اصلی وجود دارد. اولی این است که بیشتر کتاب های خودیاری پیشنهادهایی مبهم و کلی می دهند که خواننده را برای کاربرد توصیه هایشان توانا نمی سازد. دومی خیلی جدی تر است؛ بسیاری از کتاب ها فرد قربانی را سرزنش می کنند و برای داشتن مشکل به او احساس گناه می دهند.

بسیاری از انتقادات نیز ممکن است درباره ی کتاب مهارت های زندگی (The 60-second shrink) مطرح شود. با این وصف، قصد نویسندگان در این جا این بوده است که به طور خلاصه بحث های وسیعی از مشکلات و راه حل های روان شناختی را مطرح کنند. آن ها سعی نکرده اند جهت گیری های خود را پنهان یا درمانی را برای مشکلاتی خاص تجویز کنند، چون مشکلات روان شناختی انسان به قدری فردی و پیچیده است که اغلب پیشنهاد می شود همه از یک متخصص باتجربه کمک بگیرند.

جملات برگزیده کتاب مهارت های زندگی: 101 مبحث برای زندگی عاقلانه:

- بیاموزید سراپا در آرامش باشید.
- بیاموزید که از محرک های بی اهمیت خشم رها شوید.
- شما انسان هستید و شایسته ی مهربانی، حتی از طرف خودتان.
- قبل از اینکه استرس به سلامت و شادمانی تان آسیب بزند، بیاموزید که آن را کنترل کنید.
- خشم تان را ابراز کنید اما به روشی خیلی مناسب و با اظهارات مستقیم، نه با عبارات تند و خشمگینانه.

در بخشی از کتاب مهارت های زندگی: 101 مبحث برای زندگی عاقلانه می خوانیم:

تا حدودی هر کسی گاهی پکر می شود و این احساس ناراحتی یا افسوسی است که اغلب از تجربه های ناخوشایند زندگی ریشه می گیرد. در حالی که بیشتر اشخاص به این پکر بودن افسردگی می گویند، افسردگی بالینی واقعی به همان میزان با پکر بودن فرق دارد که ذات الریه با سرماخوردگی! پکر بودن واکنشی موقت و اغلب طبیعی به موقعیت های تنش زای زندگی است که در بیشتر موارد شامل نشانه های جسمانی، فقدان عزت نفس یا فکر خودکشی نیست و این حالت منفی به طور معمول در عرض چند ساعت یا چند روز سپری می شود.

از طرف دیگر، افسردگی اغلب همراه با اختلال در خواب، اشتها و وزن بدن، انرژی، تمرکز و کارکرد جنسی است. به طور مکرر، احساس مفرط گناه، احساس بی ارزشی، احساس عدم علاقه یا خشنودی در فعالیت ها و در موارد شدید، فکر خودکشی یا تلاش برای اقدام به آن وجود دارد. متأسفانه برخی اشخاص افسردگی را بیماری جدی در نظر نمی گیرند و آن را به عنوان نقص شخصیتی، علامتی از ضعف، ویژگی های معیوب یا شاید بدخلقی موقت می دانند.

حقیقت این است که افسردگی بالینی یک بیماری است، نه ضعف یا ناراحتی و پکری. اشخاص افسرده نمی توانند به سادگی «از حالات آن خارج شوند» یا «رفتارهای حاکی از افسردگی را متوقف کنند»، همان طور که فرد دیابتی نمی تواند برای عدم تعادل قند خون خود کاری کند و بدون درمان مناسب، نشانه های افسردگی ممکن است برای ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد.