ﻫﻤﺎنطور ﮐﻪ اﻓﺮاد ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﮑﻮر ﯾﺎ ﺑﯽﻓﮑﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺪارس ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، ﺗﺒﻌﯿﺖ ﻣﺤﺾ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ، ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎی ﺑﯽﻓﮑﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت در ﭼﺮﺧﻪی ﮐﺎری ﻣﺪارس ﻧﻔﻮذ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﯾﮑﯽ از اﻫﺪاف ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺪﯾﺮان ﻣﺪارس، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺪرﺳﻪﺷﺎن را ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺳﺎزﻧﺪ.
ﻣﺪارس ﻣﺘﻔﮑﺮ، ﻣﺸﻐﻮﻟﯿﺖ ﻣﺪاوﻣﯽ ﺑﺎ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮهﻫﺎ دارﻧﺪ. ﺷﮕﻔﺘﯽﻫﺎی ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ دور از اﻧﺘﻈﺎر ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻦ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮهﻫﺎ، ﻣﺪﯾﺮان ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ «ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺰرگ» را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ. ﻣﺪﯾﺮان ﻣﺪارس ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﺎت اﺳﺎسی ﯾﺎددﻫﯽ و ﯾﺎدﮔﯿﺮی در ﮐﻼس درس ﻧﻈﺎرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
کتاب حاضر به معرفی مدارس فکور وشیوه آموزش در آنها میپردازد.
روﯾﮑﺮدﻫﺎی ورود ﺗﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﮐﻼس درس
ﺑﻪ ﻃﻮرﮐﻠﯽ، دو روﯾﮑﺮد ﺑﺮای آﻣﻮزش ﺗﻔﮑﺮ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ: روﯾﮑﺮد اول ﮐﻪ ﻃﺮﻓﺪاران زﯾﺎدی دارد، ﻣﺪاﻓﻊ ﺗﻠﻔﯿﻖ ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﺗﻔﮑﺮ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ درﺳﯽ اﺳﺖ. اﯾﻦ روﯾﮑﺮد از آن ﻧﻈﺮ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮصتﻫﺎی ﺗﻔﮑﺮ را در ﺑﺴﺘﺮ واﻗﻌﯽ ﺗﺠﺮبهﻫﺎی ﯾﺎدﮔﯿﺮی و در ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی درﺳﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﺷﯿﻮهﻫﺎی ﺗﻔﮑﺮ در ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت درﺳﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺧﺘﺼﺎﺻﺎت ﻣﺘﻤﺎﯾﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ، ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﺗﻔﮑﺮ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت درﺳﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﺷﯿﻮهﻫﺎی ﭘﮋوﻫﺶ در آن ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در دﻧﯿﺎی واﻗﻌﯽ، ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان آن ﺣﻮزه، ﺑﻪ آن ﺷﯿﻮه ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، ﺗﻔﮑﺮ در ﮐﻼس رﯾﺎﺿﯿﺎت ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد ﻗﻀﺎﯾﺎی ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﻓﺮآﯾﻨﺪ اﺳﺘﺪﻻل و ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮی ﻋﻘﻼﻧﯽ اﺳﺘﻮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻔﮑﺮ در ﮐﻼس ﻫﻨﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﭘﺮورش ﺗﻔﮑﺮ ﺧﻼق ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﺗﻌﻬﺪ روش ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ در ﺳﺎﺣﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی درﺳﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺪآن اﻧﻀﺒﺎط ذﻫﻨﯽ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﯾﮏ ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ اﺳﺖ؛ اﮔﺮﭼﻪ ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﻋﺎمﺗﺮی ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت درﺳﯽ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮدازش اﻃﻼﻋﺎت ﯾﺎ ﺗﻔﮑﺮ ﻓﻬﻤﯽ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، در اﯾﻦ روﯾﮑﺮد از اﻣﮑﺎن ﺗﻔﮑﺮ ﺑﯿﻦ رﺷﺘﻪای و ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮان ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ در ﻃﺮاﺣﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی آﻣﻮزش ﺗﻠﻔﯿﻘﯽ ﺑﺮوز و ﻇﻬﻮر ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ.